De regering-Leterme is gevallen. Dat weet ondertussen iedereen. En iedereen had dat natuurlijk al lang zien aankomen. Alleen... Leterme is gevallen over het dossier dat zijn geloofwaardigheid en daadkracht moest bewijzen: het dossier-Fortis.
Een paar weken geleden had ik het hier al over de uitspraak van de rechtbank in eerste aanleg in de zaak-Fortis. Ik pleitte toen voor een goedkeuring van de regeringsbeslissingen door de rechter. Dat gebeurde toen gelukkig. Vorige vrijdag (12 december) besliste het Hof van Beroep echter anders: Modrikamen kon zegevieren, want de verkoop van Fortis Bank aan BNP Paribas werd bevroren.
Mijn centrale vraag is nu: wie is hier beter van geworden of wordt hier beter van?
Het antwoord is simpel: niemand. En als ik specifieker moet worden: zeker de aandeelhouders niet.
Blijkbaar zijn de aandeelhouders van Fortis vergeten dat de staatsholding FPIM (Federale particitpatie- en investeringsmaatschappij) op dit moment 100% eigenaar is van Fortis Bank. Door de uitspraak van het Hof van Beroep is de verkoop nu - tijdelijk - opgeschort, maar Fortis Bank keert nooit meer terug naar Fortis Holding. Ofwel verkopen ze nu aan BNP Paribas, ofwel later. Punt.
Enige lichtpuntje voor de aandeelhouder is dat Fortis Insurance België, het vroegere AG, door de bevriezing nog altijd eigendom is van Fortis Holding. Misschien levert dat nog iets op...
Ik begrijp de hele zaak eigenlijk hoe langer hoe minder. Ik begrijp dat de regering Fortis wilde redden, maar zelf geen bankier wilde spelen. En terecht. Maar wat ik niet begrijp is waarom de aandeelhouders blijven vechten tegen de verkoop van Fortis aan BNP Paribas, als het voor hen eigenlijk geen verschil meer uitmaakt. Ofwel wilden ze gewoon Leterme zien hangen. In dat geval is hun opzet geslaagd. Dan mogen ze nu hun gerechtelijke kruistocht staken...
zondag 21 december 2008
donderdag 11 december 2008
Fijn stof om nadenken
Het fijn stof in onze atmosfeer is een onzichtbare massamoordenaar. Zeshonderddertig doden per jaar zou het eisen. Dertien maanden knabbelt het van onze dierbare levensjaren af. Acties moeten ondernomen worden! Roetfilters op die wagens! Honderden miljoenen euro's investeren!
Voor we allemaal mee springen op de kar der massahysterie, wil ik graag even wijzen op enkele historische feiten.
Lang, zeer lang geleden. Toen er nog in de verste verte geen sprake was van vervuilende wagens of stinkende fabrieken, ademden onze oervoorouders nog onbezoedelde lucht. Ze moesten zich wel haasten, want de gemiddelde neanderthaler zong het zo'n negentien jaar uit alvorens het tijdelijke voor het eeuwige te ruilen. En dat bleef zo nog even. Op de leeftijd waar een hedendaagse Amerikaan voor het eerst zijn pintje in het openbaar mag nuttigen, moest een vroege Romein al voor een nageslacht gezorgd hebben, opdat zijn stamboom niet verloren zou gaan. Zij gaven zo door de bank genomen op tweeëntwintigjarige leeftijd de pijp aan Maarten. Zelfs tot in de middeleeuwen werd er best niet gewacht met het uitstellen van geneugtes, want de mens werd toen gemiddeld een kwart eeuw oud.
Vanaf hier merken we echter een aanzienlijke verbetering. Bij de aanvang van de twintigste eeuw werd de gemiddelde westerling al vierenveertig. Vijftig jaar later stond de teller van de levensverwachting al op zeventig, vandaag wordt de gemiddelde Vlaming zelfs tachtig jaar oud.
Als deze trend zich verder zet - waar het sterk op lijkt - worden baby's geboren in 2050 zelfs om en bij de achtentachtig jaar.
Waar zitten wij ons dan zorgen om te maken?
OK, dat fijn stof zal wel niet zo gezond zijn. Dioxines laten we best ook links liggen, net als cafeïne en nicotine, alcohol en cholesterol. 'T is daarnaast ook gezonder - bacterieel gezien - om het handen schudden in de toekomst te laten. Als u écht gespaard wilt blijven van een griep, vermijdt u best gewoon ieder interpersoonlijk contact. Misschien wel doeltreffend, maar dat langere leven zal er niet prettiger op worden.
Luc Bonneux wees nog niet zo lang geleden op de dictatuur van de perceptie. Perceptie als "decisions by decibels"; zij met het meeste lawaai krijgen het grootste deel van de taart. Luchtkwaliteit behoort nog steeds niet tot de grootste problemen in België, deze is namelijk beter dan ooit. Zouden we die honderden miljoenen euro's dan wel in roetfilters pompen? Zijn er vandaag geen meer prangende maatschappelijke problemen?
Voor we allemaal mee springen op de kar der massahysterie, wil ik graag even wijzen op enkele historische feiten.
Lang, zeer lang geleden. Toen er nog in de verste verte geen sprake was van vervuilende wagens of stinkende fabrieken, ademden onze oervoorouders nog onbezoedelde lucht. Ze moesten zich wel haasten, want de gemiddelde neanderthaler zong het zo'n negentien jaar uit alvorens het tijdelijke voor het eeuwige te ruilen. En dat bleef zo nog even. Op de leeftijd waar een hedendaagse Amerikaan voor het eerst zijn pintje in het openbaar mag nuttigen, moest een vroege Romein al voor een nageslacht gezorgd hebben, opdat zijn stamboom niet verloren zou gaan. Zij gaven zo door de bank genomen op tweeëntwintigjarige leeftijd de pijp aan Maarten. Zelfs tot in de middeleeuwen werd er best niet gewacht met het uitstellen van geneugtes, want de mens werd toen gemiddeld een kwart eeuw oud.
Vanaf hier merken we echter een aanzienlijke verbetering. Bij de aanvang van de twintigste eeuw werd de gemiddelde westerling al vierenveertig. Vijftig jaar later stond de teller van de levensverwachting al op zeventig, vandaag wordt de gemiddelde Vlaming zelfs tachtig jaar oud.
Als deze trend zich verder zet - waar het sterk op lijkt - worden baby's geboren in 2050 zelfs om en bij de achtentachtig jaar.
Waar zitten wij ons dan zorgen om te maken?
OK, dat fijn stof zal wel niet zo gezond zijn. Dioxines laten we best ook links liggen, net als cafeïne en nicotine, alcohol en cholesterol. 'T is daarnaast ook gezonder - bacterieel gezien - om het handen schudden in de toekomst te laten. Als u écht gespaard wilt blijven van een griep, vermijdt u best gewoon ieder interpersoonlijk contact. Misschien wel doeltreffend, maar dat langere leven zal er niet prettiger op worden.
Luc Bonneux wees nog niet zo lang geleden op de dictatuur van de perceptie. Perceptie als "decisions by decibels"; zij met het meeste lawaai krijgen het grootste deel van de taart. Luchtkwaliteit behoort nog steeds niet tot de grootste problemen in België, deze is namelijk beter dan ooit. Zouden we die honderden miljoenen euro's dan wel in roetfilters pompen? Zijn er vandaag geen meer prangende maatschappelijke problemen?
woensdag 3 december 2008
Toeteren aan Tafel
Een recente blogpost van mijn collega Eef Verbeke over de ‘etiquette voor gevorderden’ deed mij denken aan een werk van de socioloog Norbert Elias. Eef wijst namelijk op vanzelfsprekendheden als ‘niet boeren, niet met de mond vol eten en ellebogen van tafel’.
Welnu, die waren er niet altijd.
Elias citeert in zijn werk “Het Civilisatieproces” een veelheid aan voorbeelden, waarin de hogere stand – ten tijde van de Middeleeuwen – gewezen werd op wat wel en niet mag aan tafel. Er werden in die periode massa’s ‘opvoedingsboekjes’ samengesteld door elke verheven kinkel die zich aan tafel stoorde aan het boers gedrag tegenover hem. Zij gaven deze kritiek echter in rijm, wat het zachter deed aankomen en vooral: de moeite om lezen maakt.
Ik geef u graag enkele voorbeelden vanuit de 13e-15e eeuw:
“Een edel man moet niet samen met een ander dezelfde lepel gebruiken; zo past het hoofse lieden”
“Uit schalen drinken past niemand, ook al prijst menigeen dat soort wangedrag, die zich vreselijk gedraagt en (het) naar binnen giet als een dolleman, en over de schaal heen hangt bij het eten, als een varken, en heel smerig snuift en met zijn mond smakt.”
Wanneer u er dus op gewezen werd – door vader, moeder of andere opvoeder – niet te ‘smakken’ tijdens het eten. Weet dan goed dat kinderen al meer dan zeven eeuwen dit genot moeten ontberen.
“Sommigen bijten een stuk van het brood af en stoppen het dan weer in de schaal, net zoals de boeren dat doen; een dergelijk ongemanierd gedrag laten hoofse lieden na.”
In feite duidt zulk gedrag op een eerder altruïstische ingesteldheid. Men neemt namelijk niet meer dan men nodig heeft, en laat de resterende spijs voor de anderen.
“Soms is iemand geneigd een been waarop hij heeft zitten kluiven weer terug te doen in de schaal; dat is zich ronduit misdragen.”
Hier kan ik alleen maar mee akkoord gaan. Het is gewoonweg smerig om, tijdens een gezellige babbel, een olijf tot u te nemen en daarna vast te stellen dat je de afgesabbelde pit van uw compagnon hebt binnengestoken.
“Wie tijdens het eten rochelt en zijn neus in het tafellaken snuit: beide dingen vind ik niet erg welgemanierd.”
U ziet het, zelfs dergelijke futiliteiten werden afgeschaft. Dat was nochtans een handige manier om na te gaan of de gastheer zijn publiek belangrijk genoeg vond om een nieuw laken op te leggen. Tegenwoordig wordt dat gecontroleerd door ‘abusievelijk’ een glas rode wijn om te stoten. Die vlekken gaan er nochtans moeilijker uit!
Het is natuurlijk een andere zaak wanneer het als volgt wordt geformuleerd:
“Wie bij het snuiten de tafel ondersproeit of zijn neus afveegt met de hand, is volgens mij een lomperd, die geen betere manieren kent”
Dat sproeien is inderdaad iets wat bij mij aan tafel achterwege mag blijven.
Maar het gaat verder: “drink niet met besmeurde mond”, “ge moet uw tanden niet schoonmaken met het mes”, “maak uw buikriem niet losser aan tafel”, “haal het vuil niet uit de neus”. Niet, niet, niet, niet. De mens werd meer en meer beperkt in zijn doen en laten. Onze dierlijke instincten en andere plezantigheden zijn allen de kop ingedrukt.
Er mag echter nog rede verwacht worden, wat ik merk in een tekst uit 1530:
“Pak niet als eerste van een gerecht dat net is opgediend, niet alleen omdat dit gulzigheid verraadt, maar ook omdat het soms gevaarlijk is. Want wie zonder erg iets heets in zijn mond krijgt, zal gedwongen zijn het uit te spugen of als hij het doorslikt zijn keel branden. Zo iemand is hoe dan ook even belachelijk als beklagenswaardig.”
In 1672 werd voor deze problematiek gelukkig een oplossing aangereikt:
“Wie zich per ongeluk gebrand heeft, moet het lijdzaam verdragen als dat kan, en zonder het te laten merken; maar als de pijn niet te harden is, hetgeen wel eens voorkomt, moet men meteen en nog vóórdat de anderen het in de gaten krijgen zijn bord met de ene hand bij de mond brengen, en wat zich daarin bevindt achter de andere hand terugdoen op het bord, en dit vervolgens achterlangs behendig aan een bediende geven. La civilité veut qu l’on ait de la politesse, de beleefdheid vergt wel goede manieren, maar nog geen zelfmoord.”
Beleefdheidsconventies zijn dus een vluchtig iets, vergelijkbaar met de mode. Wanneer u nu in de toekomst aangesproken wordt over uw tafelmanieren, kan u zeggen dat u gespecialiseerd bent in de laatste nieuwe trends op tafelvlak. Of u kan de alternatieveling uithangen en zeggen dat u terug heeft gegrepen naar de middeleeuwse tafelmode. Waarna u vervolgens toeterend in het tafelkleed snuit.
Welnu, die waren er niet altijd.
Elias citeert in zijn werk “Het Civilisatieproces” een veelheid aan voorbeelden, waarin de hogere stand – ten tijde van de Middeleeuwen – gewezen werd op wat wel en niet mag aan tafel. Er werden in die periode massa’s ‘opvoedingsboekjes’ samengesteld door elke verheven kinkel die zich aan tafel stoorde aan het boers gedrag tegenover hem. Zij gaven deze kritiek echter in rijm, wat het zachter deed aankomen en vooral: de moeite om lezen maakt.
Ik geef u graag enkele voorbeelden vanuit de 13e-15e eeuw:
“Een edel man moet niet samen met een ander dezelfde lepel gebruiken; zo past het hoofse lieden”
“Uit schalen drinken past niemand, ook al prijst menigeen dat soort wangedrag, die zich vreselijk gedraagt en (het) naar binnen giet als een dolleman, en over de schaal heen hangt bij het eten, als een varken, en heel smerig snuift en met zijn mond smakt.”
Wanneer u er dus op gewezen werd – door vader, moeder of andere opvoeder – niet te ‘smakken’ tijdens het eten. Weet dan goed dat kinderen al meer dan zeven eeuwen dit genot moeten ontberen.
“Sommigen bijten een stuk van het brood af en stoppen het dan weer in de schaal, net zoals de boeren dat doen; een dergelijk ongemanierd gedrag laten hoofse lieden na.”
In feite duidt zulk gedrag op een eerder altruïstische ingesteldheid. Men neemt namelijk niet meer dan men nodig heeft, en laat de resterende spijs voor de anderen.
“Soms is iemand geneigd een been waarop hij heeft zitten kluiven weer terug te doen in de schaal; dat is zich ronduit misdragen.”
Hier kan ik alleen maar mee akkoord gaan. Het is gewoonweg smerig om, tijdens een gezellige babbel, een olijf tot u te nemen en daarna vast te stellen dat je de afgesabbelde pit van uw compagnon hebt binnengestoken.
“Wie tijdens het eten rochelt en zijn neus in het tafellaken snuit: beide dingen vind ik niet erg welgemanierd.”
U ziet het, zelfs dergelijke futiliteiten werden afgeschaft. Dat was nochtans een handige manier om na te gaan of de gastheer zijn publiek belangrijk genoeg vond om een nieuw laken op te leggen. Tegenwoordig wordt dat gecontroleerd door ‘abusievelijk’ een glas rode wijn om te stoten. Die vlekken gaan er nochtans moeilijker uit!
Het is natuurlijk een andere zaak wanneer het als volgt wordt geformuleerd:
“Wie bij het snuiten de tafel ondersproeit of zijn neus afveegt met de hand, is volgens mij een lomperd, die geen betere manieren kent”
Dat sproeien is inderdaad iets wat bij mij aan tafel achterwege mag blijven.
Maar het gaat verder: “drink niet met besmeurde mond”, “ge moet uw tanden niet schoonmaken met het mes”, “maak uw buikriem niet losser aan tafel”, “haal het vuil niet uit de neus”. Niet, niet, niet, niet. De mens werd meer en meer beperkt in zijn doen en laten. Onze dierlijke instincten en andere plezantigheden zijn allen de kop ingedrukt.
Er mag echter nog rede verwacht worden, wat ik merk in een tekst uit 1530:
“Pak niet als eerste van een gerecht dat net is opgediend, niet alleen omdat dit gulzigheid verraadt, maar ook omdat het soms gevaarlijk is. Want wie zonder erg iets heets in zijn mond krijgt, zal gedwongen zijn het uit te spugen of als hij het doorslikt zijn keel branden. Zo iemand is hoe dan ook even belachelijk als beklagenswaardig.”
In 1672 werd voor deze problematiek gelukkig een oplossing aangereikt:
“Wie zich per ongeluk gebrand heeft, moet het lijdzaam verdragen als dat kan, en zonder het te laten merken; maar als de pijn niet te harden is, hetgeen wel eens voorkomt, moet men meteen en nog vóórdat de anderen het in de gaten krijgen zijn bord met de ene hand bij de mond brengen, en wat zich daarin bevindt achter de andere hand terugdoen op het bord, en dit vervolgens achterlangs behendig aan een bediende geven. La civilité veut qu l’on ait de la politesse, de beleefdheid vergt wel goede manieren, maar nog geen zelfmoord.”
Beleefdheidsconventies zijn dus een vluchtig iets, vergelijkbaar met de mode. Wanneer u nu in de toekomst aangesproken wordt over uw tafelmanieren, kan u zeggen dat u gespecialiseerd bent in de laatste nieuwe trends op tafelvlak. Of u kan de alternatieveling uithangen en zeggen dat u terug heeft gegrepen naar de middeleeuwse tafelmode. Waarna u vervolgens toeterend in het tafelkleed snuit.
vrijdag 21 november 2008
20/11 Isobel Campbell & Mark Lanegan - CC Hasselt
Met twee ijzersterke albums in hun broekzak hadden we hoge verwachtingen van dit optreden. Mark Lanegans rauwe geluid en Isobel Campbells zoetgevooisde meisjesstem zorgt voor een unieke combinatie die op plaat uitstekend werkt. Dat dit niet altijd succesvol wordt vertaald naar het podium, bleek wel uit de vorige passage van de twee op Dranouter. Het duo, beide sowieso al vrij introvert, had er die namiddag duidelijk geen zin in en gaf een ondermaats optreden. Tijd dus voor revanche, en waar kan dat beter dan in de grote zaal van het CC Hasselt.De mooie schouwburg, met comfortabele stoeltjes en een indrukwekkende akoestiek leent zich namelijk veel beter voor dit soort intieme optredens dan een of andere wei in het verre West-Vlaanderen. De zaal was dan ook zo goed als uitverkocht. Hoewel het eerste half uur bol stond van de kippenvel momenten (Seafaring Song, Deus Ibi Est), bleef de communicatie tussen publiek en groep grotendeels uit. Enkel een verlegen ‘thank you’ van Campbell doorbrak de songs, terwijl Lanegan als vanouds zweeg en zijn statief stevig vasthield als zaten zijn handen eraan vastgeplakt.
Tot dan toe was het concert echter allesbehalve teleurstellend. De geluidsmix stond perfect afgesteld en zowel Campbell als Lanegan waren uitstekend bij stem. De liedjes werden misschien wel iets té perfect gespeeld, af en toe bekroop ons namelijk het gevoel naar een juke-box te luisteren. De combinatie van Lanegans gebrom met de engelenzang van Campbell kreeg echter keer op keer de hele zaal stil en liet onze nekhaartjes meerdere keren rechtop staan.
In de loop van het optreden leken ook Campbell en Lanegan te ontdooien. Campbell wisselde al eens meer dan drie opeenvolgende woorden met het publiek en leek zich na verloop van tijd daadwerkelijk te amuseren. Ook Lanegan, wiens garderobe nog steeds exclusief uit zwarte kleren bestaat, liet zich enkele keren overhalen tot communicatie met het publiek, wat gerust als een revolutie kan worden onthaald. Toen Campbell het publiek uitgebreid vertelde over haar vliegbewegingen tijdens de liedjes (It looks like I’m gonna fly away like Peter Pan) wist ze bij Lanegan zelf een bescheiden glimlach te ontlokken, iets waar ook Campbell van stond te kijken.
C: Is that a smile?
L: It’s a grin
C: But a smiling grin?
L : Yes (glimlacht)
(enthousiast applaus)
Deze avond was duidelijks Campbells show. Ze heeft zo goed als alle nummers op de twee platen zelf geschreven, en wanneer Campbell enkele nummers solo brengt, verdwijnt Lanegan ook even van het toneel. En hoewel ze er onschuldig en verlegen uitziet, deed de Schotse haar reputatie van harde tante toch weer eer aan. Zo werd de gitarist meerdere malen terechtgewezen voor het uit de maat spelen. Iets wat we zelf niet hadden gemerkt en na verloop van tijd voelde ongeveer heel de zaal zich slecht voor de gitarist die zich duidelijk niet langer op zijn gemak voelde.
Qua setlist werd uitgebreid geput uit beide albums, waarbij ook enkele nieuwe nummers het daglicht zagen. Afsluiter van het eerste deel van de show was zoals verwacht 'Circus is Leaving' Town. In de bissen ging het tempo dan naar omhoog met 'Ramblin' Man'. Afsluiten deed de groep met 'Wedding Dress', een nummer uit Lanegans laatste solo-album Bubblegum (ook een enorme aanrader trouwens), waarbij Campbell de backing vocals voor haar rekening nam.
Dit was zeker een van de beste optredens van het duo op Belgische bodem. Het feit dat er misschien wat te weinig ruimte was voor improvisatie, werd volledig goedgemaakt door de kracht die de nummers sowieso meedragen. De combinatie van zachte pop/folk-song met de stemmen van de schone en het beest zorgt steeds weer voor een unieke ervaring.
Qua setlist werd uitgebreid geput uit beide albums, waarbij ook enkele nieuwe nummers het daglicht zagen. Afsluiter van het eerste deel van de show was zoals verwacht 'Circus is Leaving' Town. In de bissen ging het tempo dan naar omhoog met 'Ramblin' Man'. Afsluiten deed de groep met 'Wedding Dress', een nummer uit Lanegans laatste solo-album Bubblegum (ook een enorme aanrader trouwens), waarbij Campbell de backing vocals voor haar rekening nam.
Dit was zeker een van de beste optredens van het duo op Belgische bodem. Het feit dat er misschien wat te weinig ruimte was voor improvisatie, werd volledig goedgemaakt door de kracht die de nummers sowieso meedragen. De combinatie van zachte pop/folk-song met de stemmen van de schone en het beest zorgt steeds weer voor een unieke ervaring.
Myspace van Isobel Campbell
Setlist (wegens gaten in mijn geheugen niet compleet en ook niet in de juiste volgorde)
Deus Ibi Est, Ballad of the Broken Seas, Revolver, Salvation, Come Walk With Me, Seafaring Song, Come On Over (Turn Me On), Who Built the Road, Back Burner, The Circus is Leaving Town, Wedding Dress, Revolver,...
maandag 17 november 2008
Girls in Hawaii - Plan Your Escape
Jawel, alweer een recensie, ik weet het. Sommige groepen verdienen het echter om er eens te meer de loftrompet voor boven te halen. Girls in Hawaii is er daar eentje van. Onze Waalse vrienden wisten ons zes (!) jaar geleden te verrassen met hun uitermate fris klinkende debuutalbum From Here to There en zijn nu klaar met de langverwachte opvolger.
Het was lang wachten op die tweede plaat. Het intensieve touren in Europa (maar ook in Canada en de Verenigde Staten) zorgde ervoor dat het heel wat tijd heeft gekost om dit nieuwe album bijeen te schrijven. Na een eerste luisterbeurt lijkt Plan Your Escape meer van hetzelfde te bieden, wat niet slecht hoeft te zijn wanneer het eerste album al pop van de bovenste plank bracht.
Opener en vooruitgeschoven single ‘This Farm Will End Up In Fire’ geeft de luisteraar al een goed idee van wat te verwachten. Het nummer kabbelt rustig voort om na drie minuten de luisteraar te verrassen met een krachtig uitgesteld refrein. Het zijn deze onverwachte wendingen die ervoor zorgen dat het hele album als een ontdekkingstocht aanvoelt.
‘Sun of the Suns’, ‘Shades of Time’ en ‘Summer Storm’ zijn dan weer poppareltjes zoals we die zo goed kennen van op From Here to There. Ook wanneer het allemaal net wat harder mag, weet Girls in Hawaii uitstekend stand te houden. Zo klinkt ‘Birthday Call’ als een hardere en betere versie van Sigur Ros. In het nummer wordt dromerige pop afgewisseld met een refrein dat erom smeekt de volumeknop met een krachtige snok naar rechts te draaien. 'Road to Luna' lijkt op één langgerekte jamsessie en kan bij de beste nummers van het album worden gerekend.
Colors doet dan weer sterk denken aan wat Blur deed op Think Tank. Popsongs die baden in een warme, elektronische sfeer (jawel, dat kan).
In feite doet Girls in Hawaii niets wereldschokkend op dit album. Wel slaagt de groep erin bestaande elementen te combineren tot een prachtig geheel. Plan Your Escape is zonder twijfel een van de beste (Belgische) albums van 2008. Wat mij betreft een serieuze kandidaat voor de eindejaarslijstjes.
Girls in Hawaii op Myspace
Het was lang wachten op die tweede plaat. Het intensieve touren in Europa (maar ook in Canada en de Verenigde Staten) zorgde ervoor dat het heel wat tijd heeft gekost om dit nieuwe album bijeen te schrijven. Na een eerste luisterbeurt lijkt Plan Your Escape meer van hetzelfde te bieden, wat niet slecht hoeft te zijn wanneer het eerste album al pop van de bovenste plank bracht.
Opener en vooruitgeschoven single ‘This Farm Will End Up In Fire’ geeft de luisteraar al een goed idee van wat te verwachten. Het nummer kabbelt rustig voort om na drie minuten de luisteraar te verrassen met een krachtig uitgesteld refrein. Het zijn deze onverwachte wendingen die ervoor zorgen dat het hele album als een ontdekkingstocht aanvoelt.
‘Sun of the Suns’, ‘Shades of Time’ en ‘Summer Storm’ zijn dan weer poppareltjes zoals we die zo goed kennen van op From Here to There. Ook wanneer het allemaal net wat harder mag, weet Girls in Hawaii uitstekend stand te houden. Zo klinkt ‘Birthday Call’ als een hardere en betere versie van Sigur Ros. In het nummer wordt dromerige pop afgewisseld met een refrein dat erom smeekt de volumeknop met een krachtige snok naar rechts te draaien. 'Road to Luna' lijkt op één langgerekte jamsessie en kan bij de beste nummers van het album worden gerekend.
Colors doet dan weer sterk denken aan wat Blur deed op Think Tank. Popsongs die baden in een warme, elektronische sfeer (jawel, dat kan).
In feite doet Girls in Hawaii niets wereldschokkend op dit album. Wel slaagt de groep erin bestaande elementen te combineren tot een prachtig geheel. Plan Your Escape is zonder twijfel een van de beste (Belgische) albums van 2008. Wat mij betreft een serieuze kandidaat voor de eindejaarslijstjes.
Girls in Hawaii op Myspace
zaterdag 8 november 2008
Wat met Fortis?
Woensdag hoorde ik in het radionieuws de 'nieuwe' naam van Fortis Bank: BNP Paribas Fortis. Van originaliteit kan je die mannen bij BNP al niet beschuldigen.
Maar blijkbaar kan je wel de federale regering beschuldigen van dictatoriale neigingen. Daar komt het toch op neer: de regering heeft zonder de aandeelhouders te raadplegen beslist om hun 'eigendom', Fortis Bank, te verkopen aan de Fransen.
Nu valt daar wat voor te zeggen: de aandeelhouders zijn volledig gepasseerd, hebben hun zegje niet kunnen doen, maar zien wel hun zuurverdiende spaarcentjes die ze in het aandeel Fortis geïnvesteerd hebben volledig wegsmelten. Die Leterme heeft ze nog maar eens liggen gehad! Dus dagen ze hem voor de rechter: Leterme moet boeten! En die andere pipo's ook...
Het openbaar ministerie (OM) heeft de aandeelhouders in hun stelling gevolgd: de procedure is niet democratisch verlopen. Nu ja, dat valt ook niet te ontkennen. Erger wordt het als het OM pleit voor het terugdraaien van de verkoop aan BNP Paribas.
De regering had in dat bewuste weekend, 4 en 5 oktober, niet echt een keuze: Nederland had zijn deel veiliggesteld door het te nationaliseren, dus moest de regering iets doen om te vermijden dat Fortis daaraan kapotging. De oplossing die Leterme en co. uit hun hoed toverden: nationalisering!
Nu, bankier spelen is niet direct een kerntaak van de overheid. Daar waren ze zelf al vijftien jaar van afgestapt. Maar nood breekt wet, nietwaar? Dus moest de regering de bank zelf kopen om ze veilig te stellen.
En hoe geraak je daar dan weer vanaf? Simpel: de bank opnieuw verkopen! En dan liefst aan iemand die er wel iets van kent. BNP Paribas was de beste kandidaat dat weekend: ze gaf de regering voldoende garanties over werkgelegenheid e.d. bij Fortis Bank, en ook voldoende centjes natuurlijk. 4 december is het zover: dan wordt Fortis Bank definitief aan BNP Paribas toevertrouwd.
Behalve als het van het OM afhangt natuurlijk: die willen dat feestje niet laten doorgaan. "De regering had het recht niet die bank te verkopen!" roepen ze daar. Hoezo? De regering was toch 100% aandeelhouder van Fortis Bank geworden? Mogen ze dan niet verkopen wat ze gekocht hebben?
De aandeelhouders willen niet horen van de regering dat ze geen andere keuze hadden. Toch was het zo: als de regering deze noodgreep niet had uitgevoerd, hadden de aandeelhouders nu helemaal niets meer, zelfs geen schamele 1 euro per aandeel.
Ik heb nog een vraag voor de Fortisaandeelhouders die nu aan het procederen zijn: willen jullie echt het deksel van het stinkende Fortis-potje halen? De doos van Pandora openen? Het zou ervoor kunnen zorgen dat jullie alles kwijtraken, en dat andere banken opnieuw een opdoffer krijgen op de beurs. Dus mijn oproep aan jullie is: doe het niet!
Maar blijkbaar kan je wel de federale regering beschuldigen van dictatoriale neigingen. Daar komt het toch op neer: de regering heeft zonder de aandeelhouders te raadplegen beslist om hun 'eigendom', Fortis Bank, te verkopen aan de Fransen.
Nu valt daar wat voor te zeggen: de aandeelhouders zijn volledig gepasseerd, hebben hun zegje niet kunnen doen, maar zien wel hun zuurverdiende spaarcentjes die ze in het aandeel Fortis geïnvesteerd hebben volledig wegsmelten. Die Leterme heeft ze nog maar eens liggen gehad! Dus dagen ze hem voor de rechter: Leterme moet boeten! En die andere pipo's ook...
"Bankier spelen is niet direct de kerntaak van de overheid"
Het openbaar ministerie (OM) heeft de aandeelhouders in hun stelling gevolgd: de procedure is niet democratisch verlopen. Nu ja, dat valt ook niet te ontkennen. Erger wordt het als het OM pleit voor het terugdraaien van de verkoop aan BNP Paribas.
De regering had in dat bewuste weekend, 4 en 5 oktober, niet echt een keuze: Nederland had zijn deel veiliggesteld door het te nationaliseren, dus moest de regering iets doen om te vermijden dat Fortis daaraan kapotging. De oplossing die Leterme en co. uit hun hoed toverden: nationalisering!
Nu, bankier spelen is niet direct een kerntaak van de overheid. Daar waren ze zelf al vijftien jaar van afgestapt. Maar nood breekt wet, nietwaar? Dus moest de regering de bank zelf kopen om ze veilig te stellen.
"De regering had het recht niet die bank te verkopen!"
En hoe geraak je daar dan weer vanaf? Simpel: de bank opnieuw verkopen! En dan liefst aan iemand die er wel iets van kent. BNP Paribas was de beste kandidaat dat weekend: ze gaf de regering voldoende garanties over werkgelegenheid e.d. bij Fortis Bank, en ook voldoende centjes natuurlijk. 4 december is het zover: dan wordt Fortis Bank definitief aan BNP Paribas toevertrouwd.
Behalve als het van het OM afhangt natuurlijk: die willen dat feestje niet laten doorgaan. "De regering had het recht niet die bank te verkopen!" roepen ze daar. Hoezo? De regering was toch 100% aandeelhouder van Fortis Bank geworden? Mogen ze dan niet verkopen wat ze gekocht hebben?
De aandeelhouders willen niet horen van de regering dat ze geen andere keuze hadden. Toch was het zo: als de regering deze noodgreep niet had uitgevoerd, hadden de aandeelhouders nu helemaal niets meer, zelfs geen schamele 1 euro per aandeel.
Ik heb nog een vraag voor de Fortisaandeelhouders die nu aan het procederen zijn: willen jullie echt het deksel van het stinkende Fortis-potje halen? De doos van Pandora openen? Het zou ervoor kunnen zorgen dat jullie alles kwijtraken, en dat andere banken opnieuw een opdoffer krijgen op de beurs. Dus mijn oproep aan jullie is: doe het niet!
maandag 3 november 2008
Goodbye 20th Century (a biography of Sonic Youth) - David Browne
Sonic Youth bezet een unieke plaats in het hedendaagse muzieklandschap. De groep bestaat ondertussen al meer dan vijfentwintig jaar, en heeft steeds een unieke balans tussen artistieke integriteit en commerciële belangen weten te behouden. Toen ze in 1990 tekenden bij een grote platenmaatschappij, slaagden ze er als een van de weinigen in een contract af te dwingen dat hun volledige artistieke vrijheid garandeerde. De groep heeft (afhankelijk van de telling) ondertussen al meer dan dertig albums uitgebracht.
‘Goodbye 20th century’ is dan ook niet de eerste biografie over de grondleggers van de noise-rock. Wel is David Browne door middel van vele interviews erin geslaagd de opsommende structuur van de meeste biografieën te overstijgen, en zo de lezer mee binnen te nemen in de wereld van Sonic Youth. Het boek zit volgestouwd met unieke anekdotes en vooral de beginjaren van de groep worden zeer zorgvuldig in kaart gebracht.
Zo blijkt dat de groep lange tijd nadrukkelijk op zoek is gegaan naar een hit. Het feit dat Sonic Youth nooit echt is doorgebroken bij het grote publiek, zorgde in de beginperiode van de Geffen-jaren (Geffen is van ’90 tot ’06 de platenmaatschappij van de groep), voor spanning, zowel binnen de groep, als tussen de groep en de platenmaatschappij. Toch dient Geffen hun dankbaar te zijn. Het was Sonic Youth dat er op stond dat Geffen een contract afsloot met Nirvana. Ook Beck weigerde te tekenen bij enig ander label dan dat waar Sonic Youth op zat. De invloed die de groep heeft gehad op een hele generatie bands is dan ook niet te onderschatten.
Goodbye 20th century is een uniek document. Het neemt de lezer mee langs de weg die Sonic Youth doorheen de jaren heeft afgelegd. Voor leken is dit boek een ideale kennismaking met een groep die mee rock-’n-roll geschiedenis heeft geschreven (en nog steeds schrijft). Voor de fans verplichte kost.
Simpsons Theme by Sonic Youth
‘Goodbye 20th century’ is dan ook niet de eerste biografie over de grondleggers van de noise-rock. Wel is David Browne door middel van vele interviews erin geslaagd de opsommende structuur van de meeste biografieën te overstijgen, en zo de lezer mee binnen te nemen in de wereld van Sonic Youth. Het boek zit volgestouwd met unieke anekdotes en vooral de beginjaren van de groep worden zeer zorgvuldig in kaart gebracht.
Zo blijkt dat de groep lange tijd nadrukkelijk op zoek is gegaan naar een hit. Het feit dat Sonic Youth nooit echt is doorgebroken bij het grote publiek, zorgde in de beginperiode van de Geffen-jaren (Geffen is van ’90 tot ’06 de platenmaatschappij van de groep), voor spanning, zowel binnen de groep, als tussen de groep en de platenmaatschappij. Toch dient Geffen hun dankbaar te zijn. Het was Sonic Youth dat er op stond dat Geffen een contract afsloot met Nirvana. Ook Beck weigerde te tekenen bij enig ander label dan dat waar Sonic Youth op zat. De invloed die de groep heeft gehad op een hele generatie bands is dan ook niet te onderschatten.
Goodbye 20th century is een uniek document. Het neemt de lezer mee langs de weg die Sonic Youth doorheen de jaren heeft afgelegd. Voor leken is dit boek een ideale kennismaking met een groep die mee rock-’n-roll geschiedenis heeft geschreven (en nog steeds schrijft). Voor de fans verplichte kost.
Simpsons Theme by Sonic Youth
zaterdag 1 november 2008
Belgische economie nog gegroeid
In het derde kwartaal is de economie in België gegroeid met 0,1%. Dat heeft de Nationale Bank gisteren laten weten.
Er is dus tot nu toe geen recessie in ons land. De bedrijfsinvesteringen zijn zelfs met 1,5% gestegen. Maar een groei van 0,1% is ook bijna een stilstand.
Ik wilde jullie dit niet onthouden, als vervolg van mijn bericht van vorige zondag.
Er is dus tot nu toe geen recessie in ons land. De bedrijfsinvesteringen zijn zelfs met 1,5% gestegen. Maar een groei van 0,1% is ook bijna een stilstand.
Ik wilde jullie dit niet onthouden, als vervolg van mijn bericht van vorige zondag.
dinsdag 28 oktober 2008
Cristal
‘De parel van Limburg’, zo omschrijft brouwerij Alken-Maes zijn Cristal pils. Cristal Alken lijkt echter te kampen te hebben met hetzelfde probleem als Het Belang van Limburg. Geroemd in eigen provincie, genegeerd in de rest van Vlaanderen. Nochtans zijn de Limburgers best trots op hun bier. Helaas gaat deze trots zoals zo vaak een stap te ver in de anders o zo rustige provincie. Naast het bier zelf, wordt Cristal dan ook nog gelinkt aan honderd-en-één Limburgse evenementen. Zo heet het stadion van KRC Genk sinds kort de Cristal Arena, organiseert fietsclub Cristal Alken jaarlijks de ‘semi-klassieker’ Cristal Alken, en zorgen ook de jaarlijkse Cristal feesten ervoor dat geen enkel ander biermerk echt voet aan de grond krijgt in Limburg.
Op de website van onze parel wordt het bier dan ook haast mythische proporties toegemeten. ‘het product werd als revolutionair onthaald’ en ‘de consument wist Cristal meteen te appreciëren’ kunnen er nog mee door. De schaamteloze zelfpromotie begint pas echt onderaan de ‘biografie’ van de pils: ‘Cristal zorgt voor een bevrijdend, prikkelend gevoel als je op een zorgeloze manier naar het leven van alledag kijkt. Het steekt je aan om zorgeloos jezelf te zijn.’
Als Limburger ben je op bepaalde leeftijd dan ook dusdanig gebrainwasht dat Cristal het enige drinkbare bier voor je wordt, en de discussies met Cristal-haters kunnen losbarsten. De overname van Alken-Maes door Heineken zorgde dan ook voor heel wat commotie in Limburg. Pas na de verzekering dat Cristal zou blijven gebrouwd worden in Limburg, zonder enige tussenkomst van Heineken, keerde de rust terug in Limburg. Ook KRC Genk, dat zijn naam bijna zag veranderen in de Heineken Arena, slaakte een zucht van opluchting.
Een bewijs dat deze Cristal-gekte gerechtvaardigd is, vinden we in de Cristal recensie door betreurd biergod Jackson. “True to its name, Cristal tastes at first almost like spring water; then comes a clean bit of hop bitterness; and a crisp, finish. It is a beautifully refreshing beer, lightly cleansing on the palate, with the appetising dryness that helps define the Pilsener style. Cristal pours with a very creamy head, leaving excellent lacing.”
Moge bij deze allen die Cristal afdoen als rioolwater dan ook definitief de mond gesnoerd worden.
Op de website van onze parel wordt het bier dan ook haast mythische proporties toegemeten. ‘het product werd als revolutionair onthaald’ en ‘de consument wist Cristal meteen te appreciëren’ kunnen er nog mee door. De schaamteloze zelfpromotie begint pas echt onderaan de ‘biografie’ van de pils: ‘Cristal zorgt voor een bevrijdend, prikkelend gevoel als je op een zorgeloze manier naar het leven van alledag kijkt. Het steekt je aan om zorgeloos jezelf te zijn.’
Als Limburger ben je op bepaalde leeftijd dan ook dusdanig gebrainwasht dat Cristal het enige drinkbare bier voor je wordt, en de discussies met Cristal-haters kunnen losbarsten. De overname van Alken-Maes door Heineken zorgde dan ook voor heel wat commotie in Limburg. Pas na de verzekering dat Cristal zou blijven gebrouwd worden in Limburg, zonder enige tussenkomst van Heineken, keerde de rust terug in Limburg. Ook KRC Genk, dat zijn naam bijna zag veranderen in de Heineken Arena, slaakte een zucht van opluchting.
Een bewijs dat deze Cristal-gekte gerechtvaardigd is, vinden we in de Cristal recensie door betreurd biergod Jackson. “True to its name, Cristal tastes at first almost like spring water; then comes a clean bit of hop bitterness; and a crisp, finish. It is a beautifully refreshing beer, lightly cleansing on the palate, with the appetising dryness that helps define the Pilsener style. Cristal pours with a very creamy head, leaving excellent lacing.”
Moge bij deze allen die Cristal afdoen als rioolwater dan ook definitief de mond gesnoerd worden.
zondag 26 oktober 2008
Test je financieel-economische kennis
Vanmorgen gezien in De Zevende Dag: volgens een test van het weekblad Netto is de kennis van de Vlamingen over financieel-economische kwesties bedroevend laag. De gemiddelde score is 4,6/10. Paul D'Hoore haalt 10/10.
Wil je jezelf ook eens testen? Klik dan hier voor de geldtest van Netto.
En om te bewijzen wat Ludo Permentier woensdag zei: 10 dingen die je niet wist over de Belg zijn geld. Een opsomming om u tegen te zeggen...
Wil je jezelf ook eens testen? Klik dan hier voor de geldtest van Netto.
En om te bewijzen wat Ludo Permentier woensdag zei: 10 dingen die je niet wist over de Belg zijn geld. Een opsomming om u tegen te zeggen...
Recessie-alarm!
De laatste dagen word je er echt mee om de oren geslagen: er is een recessie op komst! Of erger nog, volgens sommige kranten is het al zover...
Wat is een recessie? De macro-economische definitie luidt als volgt: "Twee opeenvolgende kwartalen van negatieve economische groei".
Economische groei wordt berekend aan de hand van het bruto binnenlands product (BBP). Wanneer het BBP van een land (of van een economische unie, zoals het Eurogebied) bijvoorbeeld in het tweede kwartaal groter is dan in het eerste kwartaal, kunnen we zeggen dat de economie in het tweede kwartaal gegroeid is. Is het BBP van datzelfde land in het derde kwartaal kleiner dan in het tweede kwartaal, zeggen we dat de economie gekrompen is in het derde kwartaal.
Volgens de cijfers van de Nationale Bank van België (NBB) kunnen we voor ons land nog niet spreken van een recessie. In het tweede kwartaal van 2008 is de economie immers met 0,2% gegroeid.
Maar voor we euforisch worden: in het eerste kwartaal bedroeg de groei 0,5%. Het groeiritme van de economie is dus vertraagd. Wellicht zullen er heel binnenkort cijfers komen waaruit zal blijken dat we in het derde en/of het vierde kwartaal een negatieve groei hebben gekend. Overigens was er voor de eurozone in haar geheel een inkrimping van de economie met -0,2% in het tweede kwartaal.
Het ziet er dus niet goed uit voor de komende maanden. Maar vergeet niet dat een recessie wordt veroorzaakt door ons allemaal: als wij allen minder uitgeven, krimpt het BBP. Dat is wat nu aan het gebeuren is: veel mensen hebben schrik dat ze binnenkort minder geld zullen hebben om uit te geven, waardoor ze nu al besparen. Daardoor is de economische groei al vertraagd, en wordt ze binnenkort misschien negatief. Een self-fulfilling prophecy dus.
Wat is een recessie? De macro-economische definitie luidt als volgt: "Twee opeenvolgende kwartalen van negatieve economische groei".
Economische groei wordt berekend aan de hand van het bruto binnenlands product (BBP). Wanneer het BBP van een land (of van een economische unie, zoals het Eurogebied) bijvoorbeeld in het tweede kwartaal groter is dan in het eerste kwartaal, kunnen we zeggen dat de economie in het tweede kwartaal gegroeid is. Is het BBP van datzelfde land in het derde kwartaal kleiner dan in het tweede kwartaal, zeggen we dat de economie gekrompen is in het derde kwartaal.
Volgens de cijfers van de Nationale Bank van België (NBB) kunnen we voor ons land nog niet spreken van een recessie. In het tweede kwartaal van 2008 is de economie immers met 0,2% gegroeid.
Maar voor we euforisch worden: in het eerste kwartaal bedroeg de groei 0,5%. Het groeiritme van de economie is dus vertraagd. Wellicht zullen er heel binnenkort cijfers komen waaruit zal blijken dat we in het derde en/of het vierde kwartaal een negatieve groei hebben gekend. Overigens was er voor de eurozone in haar geheel een inkrimping van de economie met -0,2% in het tweede kwartaal.
Het ziet er dus niet goed uit voor de komende maanden. Maar vergeet niet dat een recessie wordt veroorzaakt door ons allemaal: als wij allen minder uitgeven, krimpt het BBP. Dat is wat nu aan het gebeuren is: veel mensen hebben schrik dat ze binnenkort minder geld zullen hebben om uit te geven, waardoor ze nu al besparen. Daardoor is de economische groei al vertraagd, en wordt ze binnenkort misschien negatief. Een self-fulfilling prophecy dus.
dinsdag 21 oktober 2008
Merzbow
Een definitie geven muziek lijkt eenvoudig. Toch is de discussie over wat al dan niet onder die noemer kan geclassificeerd worden niet altijd zo simpel. Een typisch voorbeeld hiervan is de Japanse artiest Merzbow. De man is ‘s werelds meest gekende ‘noise’ artiest. Merzbows muzikale uitspattingen hebben vaak meer overeenkomsten met het geluid van een drilboor, dan met wat de doorsnee persoon als muziek zou omschrijven.
Merzbow wenst met zijn projecten dan ook de grens tussen muziek en lawaai op te zoeken. Wanneer verandert een opeenvolging van klanken in een muziekstuk, en kunnen we het bijgevolg van chaos onderscheiden? Wat de Japanse artiest betreft mag dit vrij ver gaan. Het beluisteren van een cd van Merzbow is vaak (letterlijk) een pijnlijke ervaring, waarbij elke link met traditionele structuren wordt losgelaten en de meeste vreemde klanken op de luisteraar worden losgelaten.
De man zelf vergelijkt zijn muziek graag met porno: “If music was sex, Merzbow would be pornography. Pornography is the unconsciousness of sex. So, noise is the unconsciousness of music.”
Een eerste kennismaking met Merzbows werk zal bij de doorsnee luisteraar nochtans licht andere associaties oproepen. Niet gehinderd door enig subtiliteit, zorgt de man er steeds weer voor dat een luisterbuurt van diens muziek de luisteraar tot aan de rand van de waanzin drijft.
Toch is Merzbow een relatief ‘populair’ artiest, die makkelijk kan leven van zijn muzikale projecten. Omdat muziek een hoogst subjectieve beleving is, nodigen we u dan ook uit om hier kennis te maken met één van Merzbows meest bekende stukken. Vergelijk dit vervolgens met dit fragment, en u zal merken dat er weinig verschillen zijn tussen de twee. Beiden geven blijk van schijnbaar totale chaos. Met de kleine nuance dan dat het laatste stuk werd gecomponeerd door een worm, kruipend over het elektrische circuit van een synthesizer in plaats van door een ‘artiest’.
Op die manier wordt duidelijk dat Merzbows muziek weinig meer met talent te maken heeft, en eerder gedreven wordt door een zoeken naar het onbekende, maar daarom niet direct het aangename. Een hele cd uitzitten van Merzbow lijkt ons dan ook vooral geschikt als foltertechniek op Guantanamo Bay.
Wie toch gecharmeerd is geraakt door de composities van Merzbow (en de worm) kunnen we warm aanraden om hier eens te passeren. Het jaarlijkse noise-fest (wel in Canada, maar voor de beetje merzbow-fan mag dat geen probleem vormen) trakteert haar bezoekers jaarlijks op twee dagen georchestreerde chaos. We zien u daar?
Merzbow wenst met zijn projecten dan ook de grens tussen muziek en lawaai op te zoeken. Wanneer verandert een opeenvolging van klanken in een muziekstuk, en kunnen we het bijgevolg van chaos onderscheiden? Wat de Japanse artiest betreft mag dit vrij ver gaan. Het beluisteren van een cd van Merzbow is vaak (letterlijk) een pijnlijke ervaring, waarbij elke link met traditionele structuren wordt losgelaten en de meeste vreemde klanken op de luisteraar worden losgelaten.
De man zelf vergelijkt zijn muziek graag met porno: “If music was sex, Merzbow would be pornography. Pornography is the unconsciousness of sex. So, noise is the unconsciousness of music.”
Een eerste kennismaking met Merzbows werk zal bij de doorsnee luisteraar nochtans licht andere associaties oproepen. Niet gehinderd door enig subtiliteit, zorgt de man er steeds weer voor dat een luisterbuurt van diens muziek de luisteraar tot aan de rand van de waanzin drijft.
Toch is Merzbow een relatief ‘populair’ artiest, die makkelijk kan leven van zijn muzikale projecten. Omdat muziek een hoogst subjectieve beleving is, nodigen we u dan ook uit om hier kennis te maken met één van Merzbows meest bekende stukken. Vergelijk dit vervolgens met dit fragment, en u zal merken dat er weinig verschillen zijn tussen de twee. Beiden geven blijk van schijnbaar totale chaos. Met de kleine nuance dan dat het laatste stuk werd gecomponeerd door een worm, kruipend over het elektrische circuit van een synthesizer in plaats van door een ‘artiest’.
Op die manier wordt duidelijk dat Merzbows muziek weinig meer met talent te maken heeft, en eerder gedreven wordt door een zoeken naar het onbekende, maar daarom niet direct het aangename. Een hele cd uitzitten van Merzbow lijkt ons dan ook vooral geschikt als foltertechniek op Guantanamo Bay.
Wie toch gecharmeerd is geraakt door de composities van Merzbow (en de worm) kunnen we warm aanraden om hier eens te passeren. Het jaarlijkse noise-fest (wel in Canada, maar voor de beetje merzbow-fan mag dat geen probleem vormen) trakteert haar bezoekers jaarlijks op twee dagen georchestreerde chaos. We zien u daar?
maandag 20 oktober 2008
Café-contemplaties
Wie een groot deel van zijn ongestructureerde tijd doorbrengt in drankgelegenheden, maar zich daar overwegend in een onbenevelde toestand bevindt, wordt geconfronteerd met een rijk pallet aan persoonlijkheden. Het volkje dat zich geregeld terugtrekt in rokerige caféruimtes, waar het zich aan de toog vastklampt met een bewonderenswaardige vastberadenheid, is in vele opzichten gelijkend, maar toch ook zo divers.
Ik spreek hier vandaag in naam van horecapersoneel, dat in het uitvoeren van haar taak tot veel meer bereid moet zijn dan het louter schenken van drank. Inderdaad, buiten de obligate alcoholvoorziening vervullen zij ook de rol van luisterend oor en animator. Van diskjockey over schoonmaakdienst tot klusjesman. Een barvrouw of man hoort met andere woorden een manusje-van-alles te zijn. Ik zou zelfs zover durven gaan met te stellen dat zij in hun sociale bemiddelingsfunctie de basis kunnen leggen voor de verzoening van Noord en Zuid in ons Belgenland. Maar ik kalmeer, hou me in en beperk me tot het voorstellen van enkele notoire toogklampers.
Vooreerst hebben we de ingetogen tooghanger. Deze komt binnen, plaatst zich op een kruk en houdt zich bezig met de kern van de zaak. Met een simpel hand- of hoofdgebaar maakt hij – ik ben nog geen vrouwelijke variant tegengekomen maar sluit het bestaan ervan niet uit – duidelijk dat de geledigde pot voor zijn neus terug gevuld mag worden. De eenzame strijder kan zo met een opmerkelijke eenvoud een 15-tal consumpties nuttigen, om vervolgens in een zo recht mogelijke lijn richting voiture te stappen en huiswaarts te keren. Gedurende zijn verblijf beperkt de man zijn communicatie tot een minimum, wat ertoe heeft geleid dat men hem doorheen de jaren als één met het interieur is gaan beschouwen. Dit wordt duidelijk wanneer de toogconversaties een grensoverschrijdend karakter krijgen. Men praat dan werkelijk naast de bovenvermelde persoon door, als was het slechts een belemmerende uitwas van de toog.
Daarnaast worden we soms geconfronteerd met de besluiteloze Benny. Dat dit karikatuur geen unicum is, wordt geïllustreerd door de makers van The Fast Show. Met het typetje Indecisive Dave geven zij een hilarische maar to-the-point belichaming van onze man in kwestie. Benny is namelijk van het onzekere soort, maar deinst er daarentegen niet voor terug om straffe statements te proclameren. Wanneer deze dan gecounterd worden door een andere caféganger, komt hij bijna ogenblikkelijk terug op zijn oorspronkelijke verklaring. De initiële ja-knikkers voelen zich dan weer tekort gedaan en roepen Benny op tot het herformuleren van zijn nuancering. De arme man wordt vervolgens de speelbal van beide kampen en eindigt meestal stilzwijgend met een apathisch voor-zich-uit-staren. Tot er uiteindelijk een nieuw onderwerp aangesneden wordt en de spiraal zich weer kan herhalen.
Men moet er zich namelijk van bewust zijn dat cafécommunicatie grotendeels gedomineerd wordt door zwart-wit statements. Hij die het aandurft een thema op toogniveau aan te snijden, moet zich in stevig schoeisel bevinden en mag derhalve niet huiverachtig staan tegenover straffe, ongenuanceerde uitspraken. Een café is namelijk geen wetgevend instituut waar men zijn woorden moet wikken en wegen. Neen, hangijzers als Brussel-Halle-Vilvoorde zouden al lang opgelost kunnen zijn indien er rekenschap gegeven zou worden aan de mening van jan met de pint.
Een derde cafébezoeker heeft al bij menigeen tot ergernis geleid. Hij heeft Hugo Matthysen er zelfs toe gebracht een aan hem gewijd lied te schrijven. Er doet zich in cafés namelijk een interessant fenomeen voor, wat met de term tournée aangeduid kan worden. Met de woorden “schept nog is door den emmer, als ge wilt”, “tapt hier nog is, beste kerel” of gewoon “als ge efkens tijd hebt…” wordt de barman of vrouw duidelijk gemaakt dat deze de mensen in het interactiegebied van de gulle gever mag voorzien van een nieuwe consumptie. Indien het hier gaat om welomlijnde kliekjes vormt er zich geen probleem, aangezien de interne sociale controle er toe leidt dat ieder om beurt de anderen van drank voorziet. Bij het huiswaarts keren heeft men dan in feite enkel de eigen consumpties betaald.
Aan de toog vertonen de interacties echter een grilliger patroon, waardoor de competenties van de tapper met dergelijke instructies volledig worden benut. Hij hoort namelijk zowel historische als momentane feitelijkheden te combineren om na te gaan wie er allemaal in aanmerking komt voor de traktatie. Zo is het doorgaans de bedoeling om de huidige gesprekspartners van de traktator van drank te voorzien, maar ook zij die doorheen de jaren een sterke band met hem hebben gebouwd. Een tapper hoort zijn klanten dus door en door te kennen.
Er bestaan nu ook exemplaren die door middel van slinkse technieken steeds door de mazen van het traktatienet weten te glippen. We kennen allemaal de ongemakkelijke situatie die ontstaat wanneer de barman de bestelde drank heeft voorgeschoteld en vervolgens wacht om betaald te worden. Normaliter grijpen er dan enkelen gelijktijdig naar de geldbeurs, waarna de snelste tot betaling overgaat en de “verliezers” lichtelijk verontwaardigd laten weten “dat de volgende dan van mij is”. Horecapersoneel kan ongetwijfeld beamen dat er sommigen zijn die systematisch verliezen in die korte race naar de portefeuille en zo de dans steeds weten te ontspringen. Een andere techniek bestaat er in zich te engageren in verschillende conversaties, waardoor men zich in het gesprek kan mengen waar de glazen het verst geledigd zijn. Zolang men er dan voor zorgt dat men niet als eerste de bodem van het glas bereikt is het symbolische broodje gebakken.
Ik spreek hier vandaag in naam van horecapersoneel, dat in het uitvoeren van haar taak tot veel meer bereid moet zijn dan het louter schenken van drank. Inderdaad, buiten de obligate alcoholvoorziening vervullen zij ook de rol van luisterend oor en animator. Van diskjockey over schoonmaakdienst tot klusjesman. Een barvrouw of man hoort met andere woorden een manusje-van-alles te zijn. Ik zou zelfs zover durven gaan met te stellen dat zij in hun sociale bemiddelingsfunctie de basis kunnen leggen voor de verzoening van Noord en Zuid in ons Belgenland. Maar ik kalmeer, hou me in en beperk me tot het voorstellen van enkele notoire toogklampers.
Vooreerst hebben we de ingetogen tooghanger. Deze komt binnen, plaatst zich op een kruk en houdt zich bezig met de kern van de zaak. Met een simpel hand- of hoofdgebaar maakt hij – ik ben nog geen vrouwelijke variant tegengekomen maar sluit het bestaan ervan niet uit – duidelijk dat de geledigde pot voor zijn neus terug gevuld mag worden. De eenzame strijder kan zo met een opmerkelijke eenvoud een 15-tal consumpties nuttigen, om vervolgens in een zo recht mogelijke lijn richting voiture te stappen en huiswaarts te keren. Gedurende zijn verblijf beperkt de man zijn communicatie tot een minimum, wat ertoe heeft geleid dat men hem doorheen de jaren als één met het interieur is gaan beschouwen. Dit wordt duidelijk wanneer de toogconversaties een grensoverschrijdend karakter krijgen. Men praat dan werkelijk naast de bovenvermelde persoon door, als was het slechts een belemmerende uitwas van de toog.
Daarnaast worden we soms geconfronteerd met de besluiteloze Benny. Dat dit karikatuur geen unicum is, wordt geïllustreerd door de makers van The Fast Show. Met het typetje Indecisive Dave geven zij een hilarische maar to-the-point belichaming van onze man in kwestie. Benny is namelijk van het onzekere soort, maar deinst er daarentegen niet voor terug om straffe statements te proclameren. Wanneer deze dan gecounterd worden door een andere caféganger, komt hij bijna ogenblikkelijk terug op zijn oorspronkelijke verklaring. De initiële ja-knikkers voelen zich dan weer tekort gedaan en roepen Benny op tot het herformuleren van zijn nuancering. De arme man wordt vervolgens de speelbal van beide kampen en eindigt meestal stilzwijgend met een apathisch voor-zich-uit-staren. Tot er uiteindelijk een nieuw onderwerp aangesneden wordt en de spiraal zich weer kan herhalen.
Men moet er zich namelijk van bewust zijn dat cafécommunicatie grotendeels gedomineerd wordt door zwart-wit statements. Hij die het aandurft een thema op toogniveau aan te snijden, moet zich in stevig schoeisel bevinden en mag derhalve niet huiverachtig staan tegenover straffe, ongenuanceerde uitspraken. Een café is namelijk geen wetgevend instituut waar men zijn woorden moet wikken en wegen. Neen, hangijzers als Brussel-Halle-Vilvoorde zouden al lang opgelost kunnen zijn indien er rekenschap gegeven zou worden aan de mening van jan met de pint.
Een derde cafébezoeker heeft al bij menigeen tot ergernis geleid. Hij heeft Hugo Matthysen er zelfs toe gebracht een aan hem gewijd lied te schrijven. Er doet zich in cafés namelijk een interessant fenomeen voor, wat met de term tournée aangeduid kan worden. Met de woorden “schept nog is door den emmer, als ge wilt”, “tapt hier nog is, beste kerel” of gewoon “als ge efkens tijd hebt…” wordt de barman of vrouw duidelijk gemaakt dat deze de mensen in het interactiegebied van de gulle gever mag voorzien van een nieuwe consumptie. Indien het hier gaat om welomlijnde kliekjes vormt er zich geen probleem, aangezien de interne sociale controle er toe leidt dat ieder om beurt de anderen van drank voorziet. Bij het huiswaarts keren heeft men dan in feite enkel de eigen consumpties betaald.
Aan de toog vertonen de interacties echter een grilliger patroon, waardoor de competenties van de tapper met dergelijke instructies volledig worden benut. Hij hoort namelijk zowel historische als momentane feitelijkheden te combineren om na te gaan wie er allemaal in aanmerking komt voor de traktatie. Zo is het doorgaans de bedoeling om de huidige gesprekspartners van de traktator van drank te voorzien, maar ook zij die doorheen de jaren een sterke band met hem hebben gebouwd. Een tapper hoort zijn klanten dus door en door te kennen.
Er bestaan nu ook exemplaren die door middel van slinkse technieken steeds door de mazen van het traktatienet weten te glippen. We kennen allemaal de ongemakkelijke situatie die ontstaat wanneer de barman de bestelde drank heeft voorgeschoteld en vervolgens wacht om betaald te worden. Normaliter grijpen er dan enkelen gelijktijdig naar de geldbeurs, waarna de snelste tot betaling overgaat en de “verliezers” lichtelijk verontwaardigd laten weten “dat de volgende dan van mij is”. Horecapersoneel kan ongetwijfeld beamen dat er sommigen zijn die systematisch verliezen in die korte race naar de portefeuille en zo de dans steeds weten te ontspringen. Een andere techniek bestaat er in zich te engageren in verschillende conversaties, waardoor men zich in het gesprek kan mengen waar de glazen het verst geledigd zijn. Zolang men er dan voor zorgt dat men niet als eerste de bodem van het glas bereikt is het symbolische broodje gebakken.
donderdag 16 oktober 2008
Hoe word ik een ebay miljonair?
Met de heersende financiële crisis en nakende recessie, lijkt een blog gewijd aan middelen om de koopkracht van onze lezers te vergroten geen overbodige luxe. Het toverwoord van vandaag luidt ‘ebay’.
Uit recent onderzoek is namelijk gebleken dat zelfs nieuwe producten op ebay vaak tot 20 procent goedkoper zijn dan in de winkel. Voorts vind je er vaak tweedehands spullen aan een fractie van de nieuwprijs. Tony de tuner wil immers elke maand een nieuwe gsm, en bijgevolg smijt hij zijn oude ook maandelijks aan een waanzinnig lage prijs op ’s werelds bekendste veilingsite. Ebay lijkt dan ook de spreekwoordelijke goudmijn voor wie op zoek is naar goedkope producten, vaak nog in nieuwstaat.
Toch schuilt er een fameuze adder onder het gras, beter bekend als de ‘last-minute’ bieder. Wie al eens actief is op ebay, zal ongetwijfeld bekend zijn met het fenomeen. Zogauw je een interessant item ziet breng je een mooi bod uit. Na enkele dagen sta je nog steeds aan de leiding, alles lijkt goed te gaan. Enkele minuten voor de eindtijd nog even checken en alles blijkt nog steeds in orde. In je gedachten ben je dan al koffie aan het zetten met jouw bijna gewonnen senseo-machine.
Vervolgens breekt echter de hel los. In de allerlaatste seconden word je overboden. Tijd om een nieuw bod uit te brengen is er niet meer. Het enige waar je dan nog op kan wachten is de email van ebay met als mededeling ‘Helaas, je hebt het object in de allerlaatste seconden verloren’. Qua zout in de wonde strooien kan dat tellen natuurlijk.
Enigszins verdwaasd vraag je jezelf af welk individu er in slaagt net die allerlaatste seconde een bod uit te brengen?
Welnu, dit individu heet cniper, en is niets meer dan een programma dat boden uitbrengt in de allerlaatste seconden. Tegen cniper kan zelf de snelste klikker niet op.
Het goede nieuws? Cniper is volledig gratis en kan door iedereen gebruikt worden. Je geeft simpelweg de url van het object naar keuze in, samen met het maximum bedrag dat je wenst te besteden aan een object. Cniper zal dan, naargelang jouw keuze, tussen de 24 of 2 seconden voor het eindigen van de bieding jouw bod uitbrengen.
Op die manier ben je ervan verzekerd dat je de allerlaatste persoon bent die een bod uitbrengt. Overboden worden kan dan enkel nog indien er eerder een hoger bod werd ingegeven. Veilingen winnen wordt op die manier een pak makkelijker.
Uit recent onderzoek is namelijk gebleken dat zelfs nieuwe producten op ebay vaak tot 20 procent goedkoper zijn dan in de winkel. Voorts vind je er vaak tweedehands spullen aan een fractie van de nieuwprijs. Tony de tuner wil immers elke maand een nieuwe gsm, en bijgevolg smijt hij zijn oude ook maandelijks aan een waanzinnig lage prijs op ’s werelds bekendste veilingsite. Ebay lijkt dan ook de spreekwoordelijke goudmijn voor wie op zoek is naar goedkope producten, vaak nog in nieuwstaat.
Toch schuilt er een fameuze adder onder het gras, beter bekend als de ‘last-minute’ bieder. Wie al eens actief is op ebay, zal ongetwijfeld bekend zijn met het fenomeen. Zogauw je een interessant item ziet breng je een mooi bod uit. Na enkele dagen sta je nog steeds aan de leiding, alles lijkt goed te gaan. Enkele minuten voor de eindtijd nog even checken en alles blijkt nog steeds in orde. In je gedachten ben je dan al koffie aan het zetten met jouw bijna gewonnen senseo-machine.
Vervolgens breekt echter de hel los. In de allerlaatste seconden word je overboden. Tijd om een nieuw bod uit te brengen is er niet meer. Het enige waar je dan nog op kan wachten is de email van ebay met als mededeling ‘Helaas, je hebt het object in de allerlaatste seconden verloren’. Qua zout in de wonde strooien kan dat tellen natuurlijk.
Enigszins verdwaasd vraag je jezelf af welk individu er in slaagt net die allerlaatste seconde een bod uit te brengen?
Welnu, dit individu heet cniper, en is niets meer dan een programma dat boden uitbrengt in de allerlaatste seconden. Tegen cniper kan zelf de snelste klikker niet op.
Het goede nieuws? Cniper is volledig gratis en kan door iedereen gebruikt worden. Je geeft simpelweg de url van het object naar keuze in, samen met het maximum bedrag dat je wenst te besteden aan een object. Cniper zal dan, naargelang jouw keuze, tussen de 24 of 2 seconden voor het eindigen van de bieding jouw bod uitbrengen.
Op die manier ben je ervan verzekerd dat je de allerlaatste persoon bent die een bod uitbrengt. Overboden worden kan dan enkel nog indien er eerder een hoger bod werd ingegeven. Veilingen winnen wordt op die manier een pak makkelijker.
woensdag 15 oktober 2008
dinsdag 14 oktober 2008
Fortis is back!
Fortis Holding noteert sinds 11u vanmorgen weer op Euronext Brussel. Na de publicatie van een persbericht kon de handel in het aandeel hervat worden. Fortis opende op een beloftevolle prijs van 1.93 euro per aandeel (een daling met ruim 60% t.o.v. de laatste notering), maar is ondertussen volledig weggezakt tot 1.22 euro per aandeel (-78%). Daardoor is de Bel-20 samen met AEX (de Amsterdamse beursindex) de enige daler in het beurzenlandschap.
De daling van het Fortisaandeel was logisch. Het aandeel heeft niet meer dezelfde inhoud als tien dagen geleden, toen het voor het laatst noteerde. Toen zat daar Fortis Bank BE, Fortis Bank NL, ABN Amro, Fortis Insurance BE, Fortis Insurance NL, Fortis Investment, Fortis Asset Management enz. in. Vandaag blijft Fortis Insurance International over. Wat dat vehikel doet, is me niet volledig duidelijk. Verder heeft Fortis 4 miljard euro gekregen voor de Nederlandse activiteiten en 4.7 miljard euro voor de activiteiten die ondertussen verkocht zijn aan BNP Paribas.
Ik las zonet dat de naam Fortis Bank in Nederland geen lang leven meer beschoren is. Dat verwondert me niks. Nederland wil de Fortisperiode liefst zo snel mogelijk vergeten. De naam van de bank zal volgens mij ABN Amro worden. Tenzij ze met iets nieuws op de proppen komen natuurlijk.
In België blijft de naam Fortis Bank voorlopig behouden, zo heeft BNP Paribas vorige week laten weten (ja, Nikolas, dat blijft nog even zo). De naam BNP Paribas zal wel aan het logo toegevoegd worden. Ik stel mij wel een vraag bij dat behouden van die naam... Natuurlijk is de naam Fortis herkenbaar, want ze is sinds ruim 10 jaar in ons straatbeeld terug te vinden. Maar kan BNP Paribas de naam behouden van een bestaand bedrijf (Fortis Holding) dat per definitie niets meer met de bank te maken heeft? Want Fortis Holding blijft tot nader order gewoon bestaan. Ik vraag me af of daar geen conflict van kan komen.
Nu ja, we zien wel.
De daling van het Fortisaandeel was logisch. Het aandeel heeft niet meer dezelfde inhoud als tien dagen geleden, toen het voor het laatst noteerde. Toen zat daar Fortis Bank BE, Fortis Bank NL, ABN Amro, Fortis Insurance BE, Fortis Insurance NL, Fortis Investment, Fortis Asset Management enz. in. Vandaag blijft Fortis Insurance International over. Wat dat vehikel doet, is me niet volledig duidelijk. Verder heeft Fortis 4 miljard euro gekregen voor de Nederlandse activiteiten en 4.7 miljard euro voor de activiteiten die ondertussen verkocht zijn aan BNP Paribas.
Ik las zonet dat de naam Fortis Bank in Nederland geen lang leven meer beschoren is. Dat verwondert me niks. Nederland wil de Fortisperiode liefst zo snel mogelijk vergeten. De naam van de bank zal volgens mij ABN Amro worden. Tenzij ze met iets nieuws op de proppen komen natuurlijk.
In België blijft de naam Fortis Bank voorlopig behouden, zo heeft BNP Paribas vorige week laten weten (ja, Nikolas, dat blijft nog even zo). De naam BNP Paribas zal wel aan het logo toegevoegd worden. Ik stel mij wel een vraag bij dat behouden van die naam... Natuurlijk is de naam Fortis herkenbaar, want ze is sinds ruim 10 jaar in ons straatbeeld terug te vinden. Maar kan BNP Paribas de naam behouden van een bestaand bedrijf (Fortis Holding) dat per definitie niets meer met de bank te maken heeft? Want Fortis Holding blijft tot nader order gewoon bestaan. Ik vraag me af of daar geen conflict van kan komen.
Nu ja, we zien wel.
maandag 13 oktober 2008
Overal plus
Vandaag was een topdag voor de beurzen: vanmorgen al sloot de beurs van Hongkong 10.24% hoger, ook de Europese beurzen sloten rond de 10% hoger (Bel-20: +9.48%) en de Dow Jones eindigde 11.08% in het groen. Mooie cijfers, maar is de crisis daarmee voorbij?
De cijfers die je ziet, zijn indexen die in een oogopslag de beurshandel van die dag moeten weergeven, zodat je niet elk aandeel in rekening moet houden. Zo is de Bel-20 een korf met de 20 "belangrijkste" Belgische aandelen die op Euronext Brussel genoteerd staan.
De belangrijkste wet binnen de economie is de wet van vraag en aanbod. Hoe groter de vraag (bij gelijkblijvend aanbod), hoe hoger de prijs. Hoe groter het aanbod (bij gelijke vraag), hoe lager de prijs. Deze wetmatigheid is bij uitstek van toepassing op de beurshandel.
Het probleem momenteel is er één van vertrouwen, of eerder wantrouwen: aandeelhouders hebben geen vertrouwen meer in de financiële aandelen (banken, verzekeringsmaatschappijen, ...) en verkopen omdat ze bang zijn geen degelijk dividend meer te krijgen. Als dit massaal gebeurt, zakt de prijs van het aandeel natuurlijk dramatisch. Of dat dan terecht is, is een vraag die niet te beantwoorden is.
De koersval van de voorbije week ("de zwartste beursweek ooit") staat misschien niet in verhouding met de werkelijke problemen (waarmee ik niet wil gezegd hebben dat er niets aan de hand is, integendeel!). Vele kleine aandeelhouders (die eigenlijk geen professionele beleggers zijn) denken ten onrechte dat de beurskoers een weerspiegeling is van de balans van de onderneming. Het is niet omdat een aandeel vandaag 20% van zijn waarde verliest, dat het bedrijf morgen failliet gaat. Liquiditeit, solvabiliteit en andere ratio's zijn van veel groter belang.
Morgen vertel ik meer over het liquiditeitsprobleem en de solvabiliteit. Als er vragen zijn, mag je die gerust posten bij de "reacties".
De cijfers die je ziet, zijn indexen die in een oogopslag de beurshandel van die dag moeten weergeven, zodat je niet elk aandeel in rekening moet houden. Zo is de Bel-20 een korf met de 20 "belangrijkste" Belgische aandelen die op Euronext Brussel genoteerd staan.
De belangrijkste wet binnen de economie is de wet van vraag en aanbod. Hoe groter de vraag (bij gelijkblijvend aanbod), hoe hoger de prijs. Hoe groter het aanbod (bij gelijke vraag), hoe lager de prijs. Deze wetmatigheid is bij uitstek van toepassing op de beurshandel.
Het probleem momenteel is er één van vertrouwen, of eerder wantrouwen: aandeelhouders hebben geen vertrouwen meer in de financiële aandelen (banken, verzekeringsmaatschappijen, ...) en verkopen omdat ze bang zijn geen degelijk dividend meer te krijgen. Als dit massaal gebeurt, zakt de prijs van het aandeel natuurlijk dramatisch. Of dat dan terecht is, is een vraag die niet te beantwoorden is.
De koersval van de voorbije week ("de zwartste beursweek ooit") staat misschien niet in verhouding met de werkelijke problemen (waarmee ik niet wil gezegd hebben dat er niets aan de hand is, integendeel!). Vele kleine aandeelhouders (die eigenlijk geen professionele beleggers zijn) denken ten onrechte dat de beurskoers een weerspiegeling is van de balans van de onderneming. Het is niet omdat een aandeel vandaag 20% van zijn waarde verliest, dat het bedrijf morgen failliet gaat. Liquiditeit, solvabiliteit en andere ratio's zijn van veel groter belang.
Morgen vertel ik meer over het liquiditeitsprobleem en de solvabiliteit. Als er vragen zijn, mag je die gerust posten bij de "reacties".
De financiële crisis?!
Vorige week zei een kotgenote mij: "Die financiële crisis, ik versta daar nu eens de ballen van!". Kan je haar ongelijk geven? De media doen hun best om de crisis zo lang en zo breed mogelijk te verslaan, maar ze zijn één ding blijkbaar uit het oog verloren: niet iedereen is mee met de economische terminologie waarmee iedereen ons tegenwoordig rond de oren slaan.
Liquiditeitsprobleem? Solvabel? Staatsgaranties? En hoe zit dat nu met die verkopen en nationaliseringen? De komende dagen zal ik mijn best doen om het één en ander aan het licht te brengen. Gelukkig zag ik vrijdag (in De Morgen) en zaterdag (in De Standaard) dat de redacties de moeite hadden genomen om een aantal dingen wat begrijpelijker aan bod te brengen.
Vanavond al mogen jullie een eerste post verwachten met wat financieel-economische uitleg. Tot dan!
Liquiditeitsprobleem? Solvabel? Staatsgaranties? En hoe zit dat nu met die verkopen en nationaliseringen? De komende dagen zal ik mijn best doen om het één en ander aan het licht te brengen. Gelukkig zag ik vrijdag (in De Morgen) en zaterdag (in De Standaard) dat de redacties de moeite hadden genomen om een aantal dingen wat begrijpelijker aan bod te brengen.
Vanavond al mogen jullie een eerste post verwachten met wat financieel-economische uitleg. Tot dan!
zondag 12 oktober 2008
iTunes
“Apple store dreigt met sluiting”, las ik de afgelopen weken op diverse Apple-nieuwssites. Blijkbaar wilt de NMPA (National Music Publishers Association) hogere royalty’s ontvangen voor de verkochte nummers. Iets waar ze bij Apple niet mee kunnen lachen, en daarom ook dreigen met de sluiting van hun populaire muziekwinkel.
Ondertussen zijn er wereldwijd al meer dan vijf miljard tracks verkocht via de iTunes Store.
5 miljard! Een buitensporig hoog getal als je het mij vraagt. Vijf miljard keer heeft iemand dus vrijwillig geld neergelegd voor een bestand, niet groter dan enkele megabytes. Wie tien jaar geleden had geroepen dat we in de toekomst massaal muziek zouden aankopen in een niet fysieke vorm, werd voor gek verklaard. Het klinkt dan ook absurd. Geld betalen voor een product dat je uiteindelijk nooit in je handen krijgt. Geen boekje, artwork of glimmend schijfje/33” plaat.
In plaats daarvan krijg je een onpersoonlijk bestandje op jouw harde schijf geparkeerd. En dit alles voor het gemak van de luie medemens die – naast zijn ikea meubelen – muziek met het grootste gemak vanachter zijn laptop wenst te kopen.
Noem mij ouderwets, maar ik weiger nog steeds consequent om ook maar één megabyte of seconde muziek online aan te kopen.
Grasduinen in platenbakken, op zoek naar nieuwigheden, zinloze discussies met de uitbater,... het heeft een onweerstaanbare charme op mij die nooit zal opgevuld geraken door simpelweg te scrollen vanachter een scherm. Thuiskomen en op zoek gaan naar het perfecte album om op te leggen heeft een heerlijk rustgevend, haast therapeutisch effect. Het woord ‘album’ klinkt tegenwoordig dan ook bijna gedateerd, in de iTunes Store kan je namelijk probleemloos selecteren welk nummer je net wenst te downloaden.Het klinkt misschien nostalgisch, maar ik luister een album toch liefst in één ruk uit, van voor naar achter, met alle nummers, waarvan de volgorde wordt gekozen door de artiest zelf.
De lezers van deze blog – all three of you – die zich in deze woorden herkennen, kan ik dan ook warm aanraden om hier eens een kijkje te nemen. Een lijstje met uitstekende platenzaken in Brussel, waar een album nog een album is en je op zoek kan gaan naar die éne out-of-print LP van Captain Beefheart.
Ondertussen kondigt Apple vrolijk aan dat het een nieuw akkoord heeft met de NMPA. Blijkbaar zal de sluiting dan toch nog niet voor morgen zijn. Helaas...
Ondertussen zijn er wereldwijd al meer dan vijf miljard tracks verkocht via de iTunes Store.
5 miljard! Een buitensporig hoog getal als je het mij vraagt. Vijf miljard keer heeft iemand dus vrijwillig geld neergelegd voor een bestand, niet groter dan enkele megabytes. Wie tien jaar geleden had geroepen dat we in de toekomst massaal muziek zouden aankopen in een niet fysieke vorm, werd voor gek verklaard. Het klinkt dan ook absurd. Geld betalen voor een product dat je uiteindelijk nooit in je handen krijgt. Geen boekje, artwork of glimmend schijfje/33” plaat.
In plaats daarvan krijg je een onpersoonlijk bestandje op jouw harde schijf geparkeerd. En dit alles voor het gemak van de luie medemens die – naast zijn ikea meubelen – muziek met het grootste gemak vanachter zijn laptop wenst te kopen.
Noem mij ouderwets, maar ik weiger nog steeds consequent om ook maar één megabyte of seconde muziek online aan te kopen.
Grasduinen in platenbakken, op zoek naar nieuwigheden, zinloze discussies met de uitbater,... het heeft een onweerstaanbare charme op mij die nooit zal opgevuld geraken door simpelweg te scrollen vanachter een scherm. Thuiskomen en op zoek gaan naar het perfecte album om op te leggen heeft een heerlijk rustgevend, haast therapeutisch effect. Het woord ‘album’ klinkt tegenwoordig dan ook bijna gedateerd, in de iTunes Store kan je namelijk probleemloos selecteren welk nummer je net wenst te downloaden.Het klinkt misschien nostalgisch, maar ik luister een album toch liefst in één ruk uit, van voor naar achter, met alle nummers, waarvan de volgorde wordt gekozen door de artiest zelf.
De lezers van deze blog – all three of you – die zich in deze woorden herkennen, kan ik dan ook warm aanraden om hier eens een kijkje te nemen. Een lijstje met uitstekende platenzaken in Brussel, waar een album nog een album is en je op zoek kan gaan naar die éne out-of-print LP van Captain Beefheart.
Ondertussen kondigt Apple vrolijk aan dat het een nieuw akkoord heeft met de NMPA. Blijkbaar zal de sluiting dan toch nog niet voor morgen zijn. Helaas...
vrijdag 10 oktober 2008
F*cking Furby
Om het fluffy-gehalte van onze blog op peil te houden, zal ik mij richten op een schepsel dat we allemaal kennen. De Furby. Een knuffelbeest dat zowel mechanische als elektronische technologie verenigt. Het kwam, eind de jaren negentig, als opvolger van de tamagotchi op de markt. De producenten hadden twee fundamentele verbeteringen ingebracht. Kinderen konden het wezen waar ze zoveel tijd instaken nu ook echt knuffelen. Als ze daarnaast het beest even uit het oog verloren bleven ze gespaard van een traumatische ervaring, omdat de Furby enkel ziek kan worden en niet sterven zoals de tamagotchi.
Dat wat ouders toen enkel als onschuldig vertier of – in het ergste geval – als enorm irritant beschouwden, was in feite al een ver gevorderde technologie. Als we namelijk de kenmerken van een Furby op een rijtje zien en deze technologie vervolgens laten evolueren, komen we tot ontstellende bevindingen.
De Furby beschikt ten eerste over een leervermogen. De constante interactie met mensen maakt hem meer communicatief. Daarnaast zijn er allerhande sensoren ingebouwd, zodat het wezen merkt wanneer het opgetild of aangeraakt wordt. Een Furby hoort ook tot één grote familie. De beesten merken elkaars aanwezigheid op, hebben elk een andere naam en een verschillend karakter. Dit karakter ontwikkelt zich door de manier waarop er met hen wordt omgegaan en een ingebouwde randomizer zorgt er bovendien voor dat ze steeds onverwacht uit de hoek kunnen komen.
Dit alles was eind de jaren negentig nog zeer basaal. Nu, tien jaar later, is deze theorie al ver gevorderd. Zogenaamde humanoïden zijn al in staat tot praten en reageren, net als in echte conversaties. Ze kunnen kranten lezen en wiskundige problemen oplossen. Waar ik dus op wil wijzen is dat alle technologie vandaag bestaat om minder onschuldige streken uit te halen met Furby-achtige wezens. Indien we de technologie van de humanoid Aiko combineren met die van de Realdoll en daar enkele motorische snufjes aan toevoegen, komen we al veel korter bij de stelling die in de titel gepresenteerd wordt. All it takes is a dirty mind. En het is niet dat ik de eerste ben die zich hier figuurlijk over buigt. Filmscenario’s tot zelfs doctoraatsstudies zijn op deze kwestie gebaseerd. Ik vraag me enkel af tot hoever we dit mogen laten komen. En wanneer dat dat betaalbaar wordt.
woensdag 8 oktober 2008
Beck - Modern Guilt
Beck - Modern Guilt [V2, 2008]
Met Odelay had Beck in 1996 een instant classic te pakken. Op dat album mixte de man zowat alle mogelijke verschillende muziekstijlen, zonder daarbij te vervallen in een heterogene kakafonie. Het album klonk op zijn best als een geüpdate versie van The Beach Boys. Odelay dateert intussen al van 1996. Becks laatste echt creatieve hoogtepunt werd bereikt in 2002, met het heerlijk melancholische Sea Change. De jaren die daarop volgden, concentreerde Beck zich vooral op het touren en leek de creatieve bron een beetje opgedroogd. Tekenend daarvoor was het in 2006 verschenen The Information, dat vooral opviel door de originele albumhoes – fans konden zelf hun gepersonaliseerde cd-hoes creëren door middel van de bijgeleverde stickers – waarbij de muziek zelf ondergeschikt bleef.
Modern Guilt dient dus iets goed te maken, want ook het in 2004 verschenen Guero was een album dat Beck liefhebbers zo snel mogelijk wensen te vergeten. Met een speelduur van een half uurtje is Modern Guilt in ieder geval Becks kortste plaat geworden. Als vanouds passeren er weer duizend-en één muzikale stijlen de revue. Geen twee nummers lijken op elkaar op dit album. Opener ‘Orphans’ zorgt in ieder geval voor een heerlijk beginnummer waarin alle typische Beck elementen aan bod komen. Akoestische gitaren worden ondersteund door heerlijk abstracte synth-geluiden, waarbij meneer Beck Hansen vocaal wordt bijgestaan door Cat Power. Soortgelijke formule wordt ook gebruikt voor het nummer ‘Chemtrails’, doch net iets minder geslaagd. Zomerhit ‘Gamma Ray’ kan zich dan weer probleemloos meten met de betere nummers uit Odelay. Ook titelnummer ‘Modern Guilt’ weet te overtuigen.
De tweede helft van het album is echter minder geslaagd. ‘Walls’ probeert nog wel, met de viooltjes op de achtergrond en een zanglijn die weet te pakken. Echt fout gaat het pas op ‘Replica’. Waar de vele samples en achtergrond deuntjes bij Beck veelal een functionele aanpak krijgen, lijkt dit nummer gewoon volgestouwd met dit soort effecten, zonder daarbij te komen tot een samenhangend geheel. En zo gaat Beck nog wel enkele keren de mist in. Zo klinkt ‘Soul of the man’ nog het meest op een grunge-parodie van Beck zelf. Met slotnummer ‘Volcano’ herpakt de man zich echter. I’m tired of people who only want to be pleased / but I still want to please you. Tekstueel één van de meest beklijvende nummers, en de zachte hiphopbeat op de achtergrond zorgt voor een ietwat epische afsluiter van dit album.
Wie had gehoopt op Odelay 2, komt met deze plaat bedrogen uit. Toch kan Modern Guilt tot het betere werk van Beck worden gerekend. Van de tien nummers gaat geen enkel echt vervelen. Meer zelfs, de eerste helft van dit album kan zonder twijfel worden gerekend tot het beste dat Beck de laatste tien jaar heeft uitgebracht. In een recent interview met The New York Times liet Beck optekenen dat het steeds moeilijker voor hem werd om goede nummers te schrijven. Wat ons betreft licht overdreven, maar het toont wel aan dat Beck aan het zoeken is naar een evenwicht tussen het experiment en een meer songgerichte aanpak. Met Modern Guilt zet hij alvast een stap in de goede richting.
Met Odelay had Beck in 1996 een instant classic te pakken. Op dat album mixte de man zowat alle mogelijke verschillende muziekstijlen, zonder daarbij te vervallen in een heterogene kakafonie. Het album klonk op zijn best als een geüpdate versie van The Beach Boys. Odelay dateert intussen al van 1996. Becks laatste echt creatieve hoogtepunt werd bereikt in 2002, met het heerlijk melancholische Sea Change. De jaren die daarop volgden, concentreerde Beck zich vooral op het touren en leek de creatieve bron een beetje opgedroogd. Tekenend daarvoor was het in 2006 verschenen The Information, dat vooral opviel door de originele albumhoes – fans konden zelf hun gepersonaliseerde cd-hoes creëren door middel van de bijgeleverde stickers – waarbij de muziek zelf ondergeschikt bleef.
Modern Guilt dient dus iets goed te maken, want ook het in 2004 verschenen Guero was een album dat Beck liefhebbers zo snel mogelijk wensen te vergeten. Met een speelduur van een half uurtje is Modern Guilt in ieder geval Becks kortste plaat geworden. Als vanouds passeren er weer duizend-en één muzikale stijlen de revue. Geen twee nummers lijken op elkaar op dit album. Opener ‘Orphans’ zorgt in ieder geval voor een heerlijk beginnummer waarin alle typische Beck elementen aan bod komen. Akoestische gitaren worden ondersteund door heerlijk abstracte synth-geluiden, waarbij meneer Beck Hansen vocaal wordt bijgestaan door Cat Power. Soortgelijke formule wordt ook gebruikt voor het nummer ‘Chemtrails’, doch net iets minder geslaagd. Zomerhit ‘Gamma Ray’ kan zich dan weer probleemloos meten met de betere nummers uit Odelay. Ook titelnummer ‘Modern Guilt’ weet te overtuigen.
De tweede helft van het album is echter minder geslaagd. ‘Walls’ probeert nog wel, met de viooltjes op de achtergrond en een zanglijn die weet te pakken. Echt fout gaat het pas op ‘Replica’. Waar de vele samples en achtergrond deuntjes bij Beck veelal een functionele aanpak krijgen, lijkt dit nummer gewoon volgestouwd met dit soort effecten, zonder daarbij te komen tot een samenhangend geheel. En zo gaat Beck nog wel enkele keren de mist in. Zo klinkt ‘Soul of the man’ nog het meest op een grunge-parodie van Beck zelf. Met slotnummer ‘Volcano’ herpakt de man zich echter. I’m tired of people who only want to be pleased / but I still want to please you. Tekstueel één van de meest beklijvende nummers, en de zachte hiphopbeat op de achtergrond zorgt voor een ietwat epische afsluiter van dit album.
Wie had gehoopt op Odelay 2, komt met deze plaat bedrogen uit. Toch kan Modern Guilt tot het betere werk van Beck worden gerekend. Van de tien nummers gaat geen enkel echt vervelen. Meer zelfs, de eerste helft van dit album kan zonder twijfel worden gerekend tot het beste dat Beck de laatste tien jaar heeft uitgebracht. In een recent interview met The New York Times liet Beck optekenen dat het steeds moeilijker voor hem werd om goede nummers te schrijven. Wat ons betreft licht overdreven, maar het toont wel aan dat Beck aan het zoeken is naar een evenwicht tussen het experiment en een meer songgerichte aanpak. Met Modern Guilt zet hij alvast een stap in de goede richting.
maandag 6 oktober 2008
Abonneren op:
Posts (Atom)