Wat met Fortis?

Woensdag hoorde ik in het radionieuws de 'nieuwe' naam van Fortis Bank: BNP Paribas Fortis. Van originaliteit kan je die mannen bij BNP al niet beschuldigen.

Maar blijkbaar kan je wel de federale regering beschuldigen van dictatoriale neigingen. Daar komt het toch op neer: de regering heeft zonder de aandeelhouders te raadplegen beslist om hun 'eigendom', Fortis Bank, te verkopen aan de Fransen.

Nu valt daar wat voor te zeggen: de aandeelhouders zijn volledig gepasseerd, hebben hun zegje niet kunnen doen, maar zien wel hun zuurverdiende spaarcentjes die ze in het aandeel Fortis geïnvesteerd hebben volledig wegsmelten. Die Leterme heeft ze nog maar eens liggen gehad! Dus dagen ze hem voor de rechter: Leterme moet boeten! En die andere pipo's ook...

"Bankier spelen is niet direct de kerntaak van de overheid"

Het openbaar ministerie (OM) heeft de aandeelhouders in hun stelling gevolgd: de procedure is niet democratisch verlopen. Nu ja, dat valt ook niet te ontkennen. Erger wordt het als het OM pleit voor het terugdraaien van de verkoop aan BNP Paribas.

De regering had in dat bewuste weekend, 4 en 5 oktober, niet echt een keuze: Nederland had zijn deel veiliggesteld door het te nationaliseren, dus moest de regering iets doen om te vermijden dat Fortis daaraan kapotging. De oplossing die Leterme en co. uit hun hoed toverden: nationalisering!

Nu, bankier spelen is niet direct een kerntaak van de overheid. Daar waren ze zelf al vijftien jaar van afgestapt. Maar nood breekt wet, nietwaar? Dus moest de regering de bank zelf kopen om ze veilig te stellen.

"De regering had het recht niet die bank te verkopen!"

En hoe geraak je daar dan weer vanaf? Simpel: de bank opnieuw verkopen! En dan liefst aan iemand die er wel iets van kent. BNP Paribas was de beste kandidaat dat weekend: ze gaf de regering voldoende garanties over werkgelegenheid e.d. bij Fortis Bank, en ook voldoende centjes natuurlijk. 4 december is het zover: dan wordt Fortis Bank definitief aan BNP Paribas toevertrouwd.

Behalve als het van het OM afhangt natuurlijk: die willen dat feestje niet laten doorgaan. "De regering had het recht niet die bank te verkopen!" roepen ze daar. Hoezo? De regering was toch 100% aandeelhouder van Fortis Bank geworden? Mogen ze dan niet verkopen wat ze gekocht hebben?

De aandeelhouders willen niet horen van de regering dat ze geen andere keuze hadden. Toch was het zo: als de regering deze noodgreep niet had uitgevoerd, hadden de aandeelhouders nu helemaal niets meer, zelfs geen schamele 1 euro per aandeel.

Ik heb nog een vraag voor de Fortisaandeelhouders die nu aan het procederen zijn: willen jullie echt het deksel van het stinkende Fortis-potje halen? De doos van Pandora openen? Het zou ervoor kunnen zorgen dat jullie alles kwijtraken, en dat andere banken opnieuw een opdoffer krijgen op de beurs. Dus mijn oproep aan jullie is: doe het niet!

Goodbye 20th Century (a biography of Sonic Youth) - David Browne

Sonic Youth bezet een unieke plaats in het hedendaagse muzieklandschap. De groep bestaat ondertussen al meer dan vijfentwintig jaar, en heeft steeds een unieke balans tussen artistieke integriteit en commerciële belangen weten te behouden. Toen ze in 1990 tekenden bij een grote platenmaatschappij, slaagden ze er als een van de weinigen in een contract af te dwingen dat hun volledige artistieke vrijheid garandeerde. De groep heeft (afhankelijk van de telling) ondertussen al meer dan dertig albums uitgebracht.

‘Goodbye 20th century’ is dan ook niet de eerste biografie over de grondleggers van de noise-rock. Wel is David Browne door middel van vele interviews erin geslaagd de opsommende structuur van de meeste biografieën te overstijgen, en zo de lezer mee binnen te nemen in de wereld van Sonic Youth. Het boek zit volgestouwd met unieke anekdotes en vooral de beginjaren van de groep worden zeer zorgvuldig in kaart gebracht.

Zo blijkt dat de groep lange tijd nadrukkelijk op zoek is gegaan naar een hit. Het feit dat Sonic Youth nooit echt is doorgebroken bij het grote publiek, zorgde in de beginperiode van de Geffen-jaren (Geffen is van ’90 tot ’06 de platenmaatschappij van de groep), voor spanning, zowel binnen de groep, als tussen de groep en de platenmaatschappij. Toch dient Geffen hun dankbaar te zijn. Het was Sonic Youth dat er op stond dat Geffen een contract afsloot met Nirvana. Ook Beck weigerde te tekenen bij enig ander label dan dat waar Sonic Youth op zat. De invloed die de groep heeft gehad op een hele generatie bands is dan ook niet te onderschatten.

Goodbye 20th century is een uniek document. Het neemt de lezer mee langs de weg die Sonic Youth doorheen de jaren heeft afgelegd. Voor leken is dit boek een ideale kennismaking met een groep die mee rock-’n-roll geschiedenis heeft geschreven (en nog steeds schrijft). Voor de fans verplichte kost.

Simpsons Theme by Sonic Youth