20/11 Isobel Campbell & Mark Lanegan - CC Hasselt

Met twee ijzersterke albums in hun broekzak hadden we hoge verwachtingen van dit optreden. Mark Lanegans rauwe geluid en Isobel Campbells zoetgevooisde meisjesstem zorgt voor een unieke combinatie die op plaat uitstekend werkt. Dat dit niet altijd succesvol wordt vertaald naar het podium, bleek wel uit de vorige passage van de twee op Dranouter. Het duo, beide sowieso al vrij introvert, had er die namiddag duidelijk geen zin in en gaf een ondermaats optreden. Tijd dus voor revanche, en waar kan dat beter dan in de grote zaal van het CC Hasselt.

De mooie schouwburg, met comfortabele stoeltjes en een indrukwekkende akoestiek leent zich namelijk veel beter voor dit soort intieme optredens dan een of andere wei in het verre West-Vlaanderen. De zaal was dan ook zo goed als uitverkocht. Hoewel het eerste half uur bol stond van de kippenvel momenten (Seafaring Song, Deus Ibi Est), bleef de communicatie tussen publiek en groep grotendeels uit. Enkel een verlegen ‘thank you’ van Campbell doorbrak de songs, terwijl Lanegan als vanouds zweeg en zijn statief stevig vasthield als zaten zijn handen eraan vastgeplakt.

Tot dan toe was het concert echter allesbehalve teleurstellend. De geluidsmix stond perfect afgesteld en zowel Campbell als Lanegan waren uitstekend bij stem. De liedjes werden misschien wel iets té perfect gespeeld, af en toe bekroop ons namelijk het gevoel naar een juke-box te luisteren. De combinatie van Lanegans gebrom met de engelenzang van Campbell kreeg echter keer op keer de hele zaal stil en liet onze nekhaartjes meerdere keren rechtop staan.

In de loop van het optreden leken ook Campbell en Lanegan te ontdooien. Campbell wisselde al eens meer dan drie opeenvolgende woorden met het publiek en leek zich na verloop van tijd daadwerkelijk te amuseren. Ook Lanegan, wiens garderobe nog steeds exclusief uit zwarte kleren bestaat, liet zich enkele keren overhalen tot communicatie met het publiek, wat gerust als een revolutie kan worden onthaald. Toen Campbell het publiek uitgebreid vertelde over haar vliegbewegingen tijdens de liedjes (It looks like I’m gonna fly away like Peter Pan) wist ze bij Lanegan zelf een bescheiden glimlach te ontlokken, iets waar ook Campbell van stond te kijken.

C: Is that a smile?
L: It’s a grin
C: But a smiling grin?
L : Yes (glimlacht)

(enthousiast applaus)

Deze avond was duidelijks Campbells show. Ze heeft zo goed als alle nummers op de twee platen zelf geschreven, en wanneer Campbell enkele nummers solo brengt, verdwijnt Lanegan ook even van het toneel. En hoewel ze er onschuldig en verlegen uitziet, deed de Schotse haar reputatie van harde tante toch weer eer aan. Zo werd de gitarist meerdere malen terechtgewezen voor het uit de maat spelen. Iets wat we zelf niet hadden gemerkt en na verloop van tijd voelde ongeveer heel de zaal zich slecht voor de gitarist die zich duidelijk niet langer op zijn gemak voelde.

Qua setlist werd uitgebreid geput uit beide albums, waarbij ook enkele nieuwe nummers het daglicht zagen. Afsluiter van het eerste deel van de show was zoals verwacht 'Circus is Leaving' Town. In de bissen ging het tempo dan naar omhoog met 'Ramblin' Man'. Afsluiten deed de groep met 'Wedding Dress', een nummer uit Lanegans laatste solo-album Bubblegum (ook een enorme aanrader trouwens), waarbij Campbell de backing vocals voor haar rekening nam.

Dit was zeker een van de beste optredens van het duo op Belgische bodem. Het feit dat er misschien wat te weinig ruimte was voor improvisatie, werd volledig goedgemaakt door de kracht die de nummers sowieso meedragen. De combinatie van zachte pop/folk-song met de stemmen van de schone en het beest zorgt steeds weer voor een unieke ervaring.

Myspace van Isobel Campbell

Setlist (wegens gaten in mijn geheugen niet compleet en ook niet in de juiste volgorde)

Deus Ibi Est, Ballad of the Broken Seas, Revolver, Salvation, Come Walk With Me, Seafaring Song, Come On Over (Turn Me On), Who Built the Road, Back Burner, The Circus is Leaving Town, Wedding Dress, Revolver,...