Beck - Modern Guilt [V2, 2008]
Met Odelay had Beck in 1996 een instant classic te pakken. Op dat album mixte de man zowat alle mogelijke verschillende muziekstijlen, zonder daarbij te vervallen in een heterogene kakafonie. Het album klonk op zijn best als een geüpdate versie van The Beach Boys. Odelay dateert intussen al van 1996. Becks laatste echt creatieve hoogtepunt werd bereikt in 2002, met het heerlijk melancholische Sea Change. De jaren die daarop volgden, concentreerde Beck zich vooral op het touren en leek de creatieve bron een beetje opgedroogd. Tekenend daarvoor was het in 2006 verschenen The Information, dat vooral opviel door de originele albumhoes – fans konden zelf hun gepersonaliseerde cd-hoes creëren door middel van de bijgeleverde stickers – waarbij de muziek zelf ondergeschikt bleef.
Modern Guilt dient dus iets goed te maken, want ook het in 2004 verschenen Guero was een album dat Beck liefhebbers zo snel mogelijk wensen te vergeten. Met een speelduur van een half uurtje is Modern Guilt in ieder geval Becks kortste plaat geworden. Als vanouds passeren er weer duizend-en één muzikale stijlen de revue. Geen twee nummers lijken op elkaar op dit album. Opener ‘Orphans’ zorgt in ieder geval voor een heerlijk beginnummer waarin alle typische Beck elementen aan bod komen. Akoestische gitaren worden ondersteund door heerlijk abstracte synth-geluiden, waarbij meneer Beck Hansen vocaal wordt bijgestaan door Cat Power. Soortgelijke formule wordt ook gebruikt voor het nummer ‘Chemtrails’, doch net iets minder geslaagd. Zomerhit ‘Gamma Ray’ kan zich dan weer probleemloos meten met de betere nummers uit Odelay. Ook titelnummer ‘Modern Guilt’ weet te overtuigen.
De tweede helft van het album is echter minder geslaagd. ‘Walls’ probeert nog wel, met de viooltjes op de achtergrond en een zanglijn die weet te pakken. Echt fout gaat het pas op ‘Replica’. Waar de vele samples en achtergrond deuntjes bij Beck veelal een functionele aanpak krijgen, lijkt dit nummer gewoon volgestouwd met dit soort effecten, zonder daarbij te komen tot een samenhangend geheel. En zo gaat Beck nog wel enkele keren de mist in. Zo klinkt ‘Soul of the man’ nog het meest op een grunge-parodie van Beck zelf. Met slotnummer ‘Volcano’ herpakt de man zich echter. I’m tired of people who only want to be pleased / but I still want to please you. Tekstueel één van de meest beklijvende nummers, en de zachte hiphopbeat op de achtergrond zorgt voor een ietwat epische afsluiter van dit album.
Wie had gehoopt op Odelay 2, komt met deze plaat bedrogen uit. Toch kan Modern Guilt tot het betere werk van Beck worden gerekend. Van de tien nummers gaat geen enkel echt vervelen. Meer zelfs, de eerste helft van dit album kan zonder twijfel worden gerekend tot het beste dat Beck de laatste tien jaar heeft uitgebracht. In een recent interview met The New York Times liet Beck optekenen dat het steeds moeilijker voor hem werd om goede nummers te schrijven. Wat ons betreft licht overdreven, maar het toont wel aan dat Beck aan het zoeken is naar een evenwicht tussen het experiment en een meer songgerichte aanpak. Met Modern Guilt zet hij alvast een stap in de goede richting.
Met Odelay had Beck in 1996 een instant classic te pakken. Op dat album mixte de man zowat alle mogelijke verschillende muziekstijlen, zonder daarbij te vervallen in een heterogene kakafonie. Het album klonk op zijn best als een geüpdate versie van The Beach Boys. Odelay dateert intussen al van 1996. Becks laatste echt creatieve hoogtepunt werd bereikt in 2002, met het heerlijk melancholische Sea Change. De jaren die daarop volgden, concentreerde Beck zich vooral op het touren en leek de creatieve bron een beetje opgedroogd. Tekenend daarvoor was het in 2006 verschenen The Information, dat vooral opviel door de originele albumhoes – fans konden zelf hun gepersonaliseerde cd-hoes creëren door middel van de bijgeleverde stickers – waarbij de muziek zelf ondergeschikt bleef.
Modern Guilt dient dus iets goed te maken, want ook het in 2004 verschenen Guero was een album dat Beck liefhebbers zo snel mogelijk wensen te vergeten. Met een speelduur van een half uurtje is Modern Guilt in ieder geval Becks kortste plaat geworden. Als vanouds passeren er weer duizend-en één muzikale stijlen de revue. Geen twee nummers lijken op elkaar op dit album. Opener ‘Orphans’ zorgt in ieder geval voor een heerlijk beginnummer waarin alle typische Beck elementen aan bod komen. Akoestische gitaren worden ondersteund door heerlijk abstracte synth-geluiden, waarbij meneer Beck Hansen vocaal wordt bijgestaan door Cat Power. Soortgelijke formule wordt ook gebruikt voor het nummer ‘Chemtrails’, doch net iets minder geslaagd. Zomerhit ‘Gamma Ray’ kan zich dan weer probleemloos meten met de betere nummers uit Odelay. Ook titelnummer ‘Modern Guilt’ weet te overtuigen.
De tweede helft van het album is echter minder geslaagd. ‘Walls’ probeert nog wel, met de viooltjes op de achtergrond en een zanglijn die weet te pakken. Echt fout gaat het pas op ‘Replica’. Waar de vele samples en achtergrond deuntjes bij Beck veelal een functionele aanpak krijgen, lijkt dit nummer gewoon volgestouwd met dit soort effecten, zonder daarbij te komen tot een samenhangend geheel. En zo gaat Beck nog wel enkele keren de mist in. Zo klinkt ‘Soul of the man’ nog het meest op een grunge-parodie van Beck zelf. Met slotnummer ‘Volcano’ herpakt de man zich echter. I’m tired of people who only want to be pleased / but I still want to please you. Tekstueel één van de meest beklijvende nummers, en de zachte hiphopbeat op de achtergrond zorgt voor een ietwat epische afsluiter van dit album.
Wie had gehoopt op Odelay 2, komt met deze plaat bedrogen uit. Toch kan Modern Guilt tot het betere werk van Beck worden gerekend. Van de tien nummers gaat geen enkel echt vervelen. Meer zelfs, de eerste helft van dit album kan zonder twijfel worden gerekend tot het beste dat Beck de laatste tien jaar heeft uitgebracht. In een recent interview met The New York Times liet Beck optekenen dat het steeds moeilijker voor hem werd om goede nummers te schrijven. Wat ons betreft licht overdreven, maar het toont wel aan dat Beck aan het zoeken is naar een evenwicht tussen het experiment en een meer songgerichte aanpak. Met Modern Guilt zet hij alvast een stap in de goede richting.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten